woensdag 29 juni 2011

Eva is jarig!


Vandaag dertien jaar geleden is het een zondag. Zondag 28 juni. Het is heerlijk weer, ongeveer 22 graden, zonnig.

Op die zondag worden we ’s ochtends wakker. De avond van te voren hebben we tot heel laat van alles zitten afmaken: de belasting, enveloppen schrijven voor de kaartjes, het bed op klossen gezet, zeiltje op het matras. Alles klaar voor de komst van ons tweede kindje, het is twee weken voor de uitgerekende datum. Maar omdat Bram 2 weken te laat was, verheug ik me op nog vier weken rust: er ligt een enorme stapel boeken klaar.

Bart gaat thee zetten, de dan driejarige Bram uit bed halen, een bak aardbeien schoonmaken en komt met kind en ontbijt naar boven. Daar heb ik inmiddels al wat vage krampen, die ik gewoon negeer: ik heb immers nog vier weken rust! Maar na anderhalf uur dringt het tot me door, de bevalling is echt begonnen.

Bram naar de buren. Verloskundige gebeld. Bart heeft dienst voor 3 ziekenhuizen (is nog nooit gebeurd). Hij legt omstandig aan iedereen uit waarom hij doorverbonden moet worden, en dat de boodschap is dat hij vandaag niet langer die dienst kan draaien, want (uitvoerige uitleg…), dus of (uitvoerig verzoek)….

Tot ik ontplof, Bart verbluft zijn baas opbelt, in 3 zinnen de situatie uitlegt en zich verder op zijn taak van die dag kan concentreren.

Even na 11 uur wordt ze geboren, drie uur na de eerste wee: onze beeldschone dochter Eva Mathilde. Ons koningskoppel is compleet, een jongen en een meisje.

Tja, 1998: een jaar dat we nooit zullen vergeten, het jaar waarin onze Eva wordt geboren, ik mijn proefschrift afmaak en verdedig. Bart zijn opleiding afrondt en een mooie baan krijgt aangeboden. Het jaar waarin de toekomst voor ons open ligt, de toekomst waar wij heel hard voor hebben gewerkt: onze verdiende, maakbare toekomst.

Het jaar ook waarin Bram zijn eerste aanval krijgt, en alles maar dan ook alles verandert, inclusief ons naïeve wereldbeeld van de maakbare wereld.

Op 28 juni 1998 zijn we heel gelukkig. We hebben een prachtige gezonde dochter erbij.

Nu is ze al dertien jaar, ze wordt groot, heel serieus met school bezig, lief en zorgzaam. Ik ben trots op haar (en ook op Femke en Bram).

En ik vraag me af waar de jaren zijn gebleven. Jaren waarin we heel veel (te veel?) bezig zijn geweest met Bram, iets waar ik me schuldig over voel, tegenover haar en tegenover Femke. Ik had zo graag nog zoveel meer met mijn dochtertjes willen doen, willen kamperen, in de natuur willen zijn, ze willen laten genieten van muziek, kunst, of veel vaker gewoon rustig met ze willen knutselen aan de keukentafel.

Maar de jaren dat de meiden klein zijn, zijn echt voorbij. Ik zie hoe Eva steeds meer bezig is haar eigen weg te zoeken in het leven. Ze heeft ons nog steeds nodig, maar niet meer voor kleien aan de keukentafel. En dat is ook goed.

Maar soms zou ik de tijd wel even willen stilzetten, en genieten van het nu. Met alle kinderen nog veilig onder moeders vleugels.


Het weemoedige gevoel van vandaag is gevangen in dit prachtige liedje van Abba:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten