zaterdag 29 april 2017

17. Een man met een saxofoon





U droeg een lichtblauw pak. Met daarop een print met tulpen. U stond in een tent in een veld met tulpen en u speelde op uw saxofoon. 

Ongewild, onbedoeld en onverwacht werd u de bekende druppel. De grens. The bloody limit.

U wist het niet, en weet het vast nog steeds niet.

Wij wisten het niet en we hadden het ook niet zien aankomen. 

Het effect was dramatisch. In een oogwenk sloeg de verwachtingsvolle stemming waarmee wij met het hele gezin op pad waren gegaan om. Op het moment waarop ik het strijdtoneel (want dat was het geworden) betrad, waren er pakweg drie minuten verstreken waarin ik niet op zoonlief had gelet. Ik maakte in die drie minuten foto’s van tulpen, van mijn dochters en van mijn dochters tussen de tulpen. Ik zette daarna op verzoek een ander gezelschap (‘cheese!!’) op de foto. 

Wat ik gemist had:
- de steeds snellere cadans van steeds bozer neergezette schoenen maat 42;
- de herhaling van het mantra: ‘jullie hadden niet gezegd dat er een saxofoon zou zijn! Jullie hadden niet gezegd dat er een saxofoon zou zijn! Jullie hadden niet gezegd dat er een saxofoon zou zijn!’;   
- het naar binnen snellen en het schelden (‘u moet stoppen met uw k@#% muziek!’);
- de verbaasde en geschrokken blikken in en buiten de tent;
- de pogingen van man en dochters om de schade te beperken aan omstanders, tent en om hem te bedaren.

Mijn hersenen maakten pijlsnel een foto van het moment, alsmede een analyse van wat er mis was gegaan en tevens een kansberekening dat dit een geslaagde avond zou worden voor de 55 andere personen die een leuke avond hadden geboekt, voor alle mensen die in touw waren om ons alle zestig hartelijk te ontvangen, voor Bram, voor de meiden, voor Bart en voor mij.

En ik had spijt. Spijt dat ik tóch een paar dagen van tevoren had bedacht hoe leuk het zou zijn als we daar tóch met zijn vijfjes zouden zijn. Als we Bram niet naar de woning zouden brengen om zonder hem een gezellige avond te hebben. Dat ik had gebeld of er nog een plekje voor hem was aan die gezellige tafels,  in die mooie tent tussen de tulpen. Dat ook hij zou mogen genieten van dat heerlijke eten. Dat we samen met ons hele gezin een belevenis zouden hebben, een herinnering zouden maken om met plezier op terug te kijken. 

Met een oorverdovende klap wist ik: ‘Ik heb een fout gemaakt, het is teveel voor hem, hij kan dit helemaal niet aan.’

Lang verhaal kort. Na een behoorlijke scene zijn we toch naar binnen gegaan. Daar werden we ongelooflijk lief ontvangen door onze gastvrouw en haar mensen. Bram zat bij mij op schoot, hij huilde van schrik en spijt. 

Onze meiden wisten zich te hernemen, hun eigen schrik en verdriet weg te slikken. De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ en de verdiepingsmodule ‘schaam je rot en ga toch door’  hebben zij al voor hun tiende verjaardag succesvol afgerond. 

Ik deed mijn vestje uit, want oververhit geraakt. Bart en ik namen een borrel en het werd toch een leuke avond. 

Al heb ik van binnenkomst tot vertrek tegen iedereen ‘sorry’ gezegd. 

Behalve dus tegen de saxofonist!

U was opeens vertrokken, meneer…. Dus hierbij alsnog mijn oprechte excuses….. Weet u, ik had hem zó graag anders afgebakken. Voor u, voor hem, voor ons gezin en voor mezelf.

They say home is where the heart is
But my heart is wild and free
So am I homeless or just heartless
Did I start this, did it start me
(….)
So many winding roads
So many miles to go