Vandaag is het 18 juni, het is onze trouwdag. Alweer 18 jaar! Ongelooflijk.
We zitten nog beneden als het 12 uur ’s nachts wordt. Met een glas wijn (ja, alweer) zien we het onze trouwdag worden.
Ik houd erg van reflectie, Bart niet. Op mijn vraag of hij ‘dit 18 jaar geleden had gedacht?’ ‘Wat?’ ‘Nou, dat we nu hier zouden wonen, met 3 kinderen, met 2 katten, met een hond, dat we zouden meemaken wat we allemaal meemaken’, kwam meteen het ontnuchterende antwoord: ‘Ik denk nooit vooruit!’.
Ik schiet in de lach. Vooruit denken is inderdaad niet Bart’s méést kenmerkende eigenschap…. Soms is dat moeilijk, bijvoorbeeld als je zélf een control-freak bent. Soms is het heerlijk, zet het je met beide benen in het ‘nu’.
Precies over die twee karaktereigenschappen hebben we veel strijd gehad, maar precies die eigenschappen maken ons ook tot een goed koppel.
Want stel je nu eens voor dat we alletwee nooit vooruitdachten….? Dan ging er toch het een en ander verkeerd hier in huis. En met een kind als Bram is het leven verrassend genoeg, daar hoeven geen dingen bij die met ‘vooruitdenken’ voorkomen kunnen worden. Vind ik….
En stel je voor dat we alletwee controlfreaks waren? Dan liepen we alletwee constant verzenuwd rond, en zaten we nooit eens rustig op de bank, met een glas wijn. Vindt hij…
In de loop van de jaren hebben we ook veel van elkaar geleerd. Ik misschien wel meer van hem, dan andersom…
Voorbeeld: de dames hebben verzuimd hun kamer op te ruimen, een expliciet verzoek gedaan door mij voor ik een avondje weg ga. Ik ontdek het de volgende ochtend, zie twee kamers waarin een bom ontploft is. Ik ontplof zelf ook. Ik bel Bart op zijn werk, licht het probleem toe, leg de telefoon op de luidsprekerstand tussen de dames op de ontbijttafel, en ga douchen. Dit is zijn probleem… Als ik aangekleed ben, zijn de kamers keurig opgeruimd.
’s Avonds maakt Bart op de computer een lijstje met kenmerken waarin een opgeruimde kamer dient te voldoen, en hangt bij beide dochters een exemplaar in de kast. Slechts sporadisch zijn er tegenwoordig problemen op dit vlak. Dat ik daar nu zelf niet opgekomen ben!
Voorbeeld: een aantal jaar geleden was ik huismoeder. Noodgedwongen geworden, Bram was veel thuis van school en hulp (dankzij het persoonsgebonden budget!) hadden we nog niet. Op een gegeven moment ben ik vrijwilligerswerk gaan doen: in de wmo-raad van de gemeente. De allereerste vergadering: ik voelde me zo blij, een herintredende vrouw. Het was nog geen 10 minuten later dat de telefoon ging: Bram was van school opgehaald door het logeerhuis, zat in een serie akelige aanvallen en had dringend medicatie nodig, die vers bij de apotheek gemaakt moesten worden. Die spullen moesten van de apotheek naar het logeerhuis gebracht worden. En daarom werd ik gebeld.
Ik stond al weer met mijn jas aan, klaar om weer onder te duiken in mijn bestaan achter de geraniums. Toch even Bart gebeld. Zijn suggestie:’dan brengt de apotheek het toch even daar naar toe?’. Dat ik daar nu zelf niet opgekomen was!
Bart heeft vast en zeker ook dingen van mij geleerd. Maar ja, ik vind het niet kies om dat hier op te schrijven. En omdat Bart niet van reflectie houdt, heeft hij geen blog en zult u er waarschijnlijk eeuwig naar moeten raden.
Tenzij u het hem zelf komt vragen, als u een glas wijn met ons komt drinken. Vanwege onze trouwdag. Omdat ons huwelijk vandaag officieel volwassen is geworden! Hoera!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten