vrijdag 24 juni 2011

Graskaas

Bram bestelt krabbenpoten, Cafe Fish, Tobermory, Schotland, mei 2010

‘Mam, hebben we geen graskaas nodig?’.

Femke en ik lopen in het winkelcentrum, we passeren de kaaswinkel annex delicatessenzaak. Op het bord buiten de zaak staat dat er weer graskaas is. En Femke, net 10 jaar oud, weet heel goed dat dat erg lekker is. Natuurlijk nemen we een stukje mee. En omdat we er nu toch zijn, voor Bart een plak eendenpaté.

Door een wrede speling van het lot lust mijn geliefde geen kaas. En geen koffie. Maar verder is het een smulpaap, net als ik. Iets wat hem niet, maar mij helaas wel, is aan te zien.

En tot onze vreugde zijn onze kinderen opgegroeid tot echte fijnproevers, die vrijwel alles lusten. Bram juicht als we spruitjes eten. Vanavond aten we op zijn verzoek haring.

Femke en Eva smeken bij de visboer of we ‘please’ Coquilles St Jacques kunnen meenemen. En of we weer een keer zalm kunnen eten, of spareribs, of casselerrib. Of tomaten met buffelmozarella en basilicum. Of zelfgemaakte pastakussentjes met kaasvulling. En wanneer we weer ‘rode uienconfit’ maken?  

En als we met mijn ouders uit eten gaan, bestellen de dames ‘een portie Noordzeetong: dagprijs’. Bij navraag naar die dagprijs krijg ik plaatsvervangend een rood hoofd, maar opa (financieel eindverantwoordelijk voor de avond) vindt het prachtig. Dus zitten de dames even later achter een volwassen bord gebakken tongetjes, en eten hun borden helemaal leeg.

Er zijn een aantal dingen waarvan Bart en ik hopen dat onze kinderen die leren waarderen. Dat zijn in willekeurige volgorde:
-          genieten van de natuur
-          genieten van lekker eten
-          genieten van muziek

Het culinaire gedeelte is dus gelukt. Nu de rest nog.

Bart helpt Bram die zit te smullen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten