Telefoon

‘Ik zou wel een andere telefoon willen’, zegt Eva. ‘Een andere telefoon?’, echoën wij, haar ouders, haar na. “Waarom, je hebt toch een telefoon?’

“Nou, gewoon’, meldt onze dochter, ‘gewoon een mooiere…’.

Daar gaan we natuurlijk meteen even opvoedkundig-verantwoord op in. We vragen haar wat je met een telefoon moet doen (antwoord: bellen en gebeld worden). En voegen er fijntjes aan toe, dat je met die van haar zelfs foto’s kunt maken en er muziek mee kunt luisteren. Dus!

Nou, dat zien wij dan toch verkeerd. De héle klas heeft een ‘smartphone’!

De héle klas? Iedereen?

En omdat dat misschien wel een heel klein beetje niet waar is, meldt ze snel dat Joris net als zij ook nog steeds zo’n simpel apparaatje heeft.

Joris kennen wij. Dat is de jongen uit de verhalen. De jongen die altijd moet huilen als hij een laag cijfer heeft. Zelfs als dat gewoon een 6 is. En Eva heeft dus uitgerekend net als Joris, die huilebalk, de sukkel van de klas, een ondermaats telefoontje…

Ja, er is een hoop leed op de wereld!

Stiekem geniet ik ontzettend van deze discussie, wat een heerlijk overzichtelijk probleem. Dat is echt een voordeel van elders in je leven een serieus probleem hebben: het relativeert zo lekker!

Voor ons dan…..

Voor Eva niet: want zij krijgt geen smartphone!