donderdag 27 oktober 2011

Mauro


Ik probeer het me voor te stellen. Je bent tien jaar en je moeder zet je in Oegando op het vliegtuig naar Nederland.

Tien jaar, dat is net zo oud als Femke. Hoe zou het zijn als zij, mijn kleine frummel, opeens zou landen in India, of in Ghana? Moederziel alleen.

Dat overkwam Mauro. En hij heeft zich met hulp van zijn lieve en betrokken pleegouders ontwikkeld tot een zachtmoedige jongeman, die perfect Nederlands spreekt. Hij heeft zijn trauma overwonnen en is hier helemaal ingeburgerd.

Terwijl ik dit schrijf, is er in de Tweede Kamer een debat gaande. De minister wil Mauro het land uitzetten. Terug naar Angola, zijn land van herkomst. Hij heeft daar helemaal niets, geen familie, geen thuis. Hij spreekt de taal  waarschijnlijk niet goed meer. Wie gaat Mauro daar opvangen? En hoe gaat Mauro zijn nieuwe trauma verwerken?

De minister kon geen andere beslissing nemen dan deze, zegt hij. Hij had geen keuze… Er was geen ruimte in de wet, zegt de minister. Maar wij weten allemaal dat dat niet waar is: er zit geen ruimte in het gedoogakkoord met de partij van Henk en Ingrid.

En daarom maakt de minister deze keuze: de keuze om Mauro opnieuw ernstig te traumatiseren.
  
Er zijn momenten dat ik me schaam dat ik Nederlandse ben. Dit is er eentje van…


1 opmerking:

  1. De moeder van Mauro woont in Angola, maakt de zaak niet minder triest maar voor hem wel fijn mocht hij uitgezet worden!

    BeantwoordenVerwijderen