dinsdag 12 juli 2011

Blijven wie je bent


Zoals eerder in dit blog beschreven: bij de Burton Academie kun je ‘worden wie je bent’. Het kost wat, namelijk 25.000 euro, maar dan heb je ook wat!

Anderskinderen zijn meestal al ‘wie ze zijn’! Puur natuur, geen kapsones, helemaal in het ‘nu’.

Ik heb een etentje met Andersmoeders Ellen en Marion. Marion vertelt over haar zorgen. Zij heeft een prachtige jongvolwassen dochter, een jongedame met een klassiek autistisch beeld en een behoorlijk verstandelijke beperking. Sophie is haar naam.

Sophie begrijpt niet veel van de wereld om haar heen, maar wel veel meer dan toen ze een klein meisje was. Toen sprak ze niet, deed ze zichzelf pijn en was ze echt ongelukkig. Door de enorme inzet van haar ouders, van school en van een aantal mensen om haar heen gaat het veel beter met Sophie. Zij voelt zich veilig op aarde, meestal tenminste. En als Sophie lekker in haar vel zit, praat en lacht ze in zichzelf. Ze ligt dan bijvoorbeeld op de bank onophoudelijk te giechelen en te kletsen. Als je haar zo ziet, is ze op haar gemak en gelukkig.

Sophie is sinds kort van school af, en gaat nu naar een dagbesteding. Dat is erg moeilijk voor Sophie geweest, zo’n grote verandering. Maar: het gaat goed, Sophie voelt zich op haar gemak. Vandaar dat Sophie op haar ‘werk’ ook praat en giechelt.

Maar nu is er een groot probleem ontstaan: Sophie moet zich op haar werk rustig gedragen. Praten en lachen in jezelf mag daar niet.

Sophie is hierdoor erg gefrustreerd en ongelukkig. Ze is zenuwachtig, vaak boos, maakt dingen kapot, is thuis eigenlijk niet meer goed te hanteren. Het hele gezin lijdt hieronder, Sophie voorop, maar haar ouders en broer en zus ook.

Haar ouders zitten met de handen in het haar, en willen een gesprek. Maar omdat alles binnen de instelling volgens richtlijnen moet, kan dat niet zomaar. Daarom wordt het een klacht. Maar een klacht indienen is heel ingewikkeld, dat gaat via een heel speciale route, met allerlei tussenstappen. Voor klagen moet je bijna een cursus volgen….

Ook meldt dat instelling dat het indienen van een klacht zelden voorkomt: ‘wij krijgen bijna nooit klachten! Vorig jaar maar drie!’. Daarmee wordt indirect bedoeld dat Marion en haar man zeurdozen zijn. Dat het lage aantal klachten wellicht te wijten is aan de nodeloos ingewikkelde klachtenprocedure komt bij niemand op, klaarblijkelijk. Het resultaat is dat Marion nu nog een klacht indient: een klacht over de klachtenprocedure.

Er is al veel nutteloze energie verloren gegaan, vooral bij Marion, die moet toezien hoe haar dochter ongelukkig is: terug bij af. En dan is er nog niet eens gesproken over waar het eigenlijk over zou moeten gaan: wat is er nodig om Sophie een goede kwaliteit van leven te bezorgen? Zit Sophie wel op de juiste plek, in dit dagcentrum? Is het praten en lachen echt een probleem voor de anderen in de groep? En zo ja, is daar dan geen oplossing voor te bedenken? Hoe moet Sophie eigenlijk ‘bejegend’ worden, wat betekent haar gedrag? Wat kun je wel vragen van Sophie en wat niet?

Kortom: hoe wordt Sophie weer wie ze was….


Ode aan bijzondere mensen: Angela Kramers zingt Jij hoort bij mij (Sam's song)

1 opmerking:

  1. Ik herken dit allemaal, maar soms is het net of je de enigste bent met dit soort problemen en tegenslagen. Ik heb ook een dochter met een verstandelyke beperking en ASS, maar de buitenwereld heeft moeite hoe ze met haar om moeten gaan.Ik loop ook steeds tegen muren aan en ik snap ook niet waarom mensen daar zo moeilyk over doen. Het is erg vermoeiend allemaal, maar de maatschappy is zo. Ik ben ook altyd aan het vechten overal voor.

    BeantwoordenVerwijderen