Bram was jarig afgelopen vrijdag, hij is 16 jaar geworden.
Was het een leuke dag? Tja, ik vind het moeilijk om daar volmondig ‘ja’ op te zeggen. Het was in elk geval een intieme dag, die we hebben doorgebracht met een aantal van de bijzondere mensen die we dankzij Bram in ons leven hebben verwelkomd.
Bram was al tijden obsessief bezig met zijn verjaardag, eigenlijk al sinds Femke’s verjaardag in maart. En nu was het dan zover. Jammer genoeg begon hij de avond voor zijn verjaardag met diarree en overgeven, zijn hele bed zat onder. Om half drie ’s nachts kwam er nog een lading, en stonden Bart en ik weer alles te verschonen. En vanaf dat moment informeerde hij ook elk uur via de babyfoon of het al ochtend was. We stonden dus alledrie nogal brak naast onze bedjes op de ochtend van zijn verjaardag.
Arme Bram, is het eindelijk zo ver, ben je niet lekker. Was het een griepje, of de zenuwen? Het laatste….vrezen wij. Het is zielig dat dingen die ontzettend leuk zijn zo spannnend voor hem zijn dat hij er niet mee om kan gaan.
Gelukkig vielen de kadootjes zeer in de smaak, playmobil, maar ook muziek van Studio 100 en een paar DVDs (Dierendokter Tom, en MegaMindy). En een nieuw windkussen: dat hoort bij de standaarduitrusting van Bram, we spelen het spel altijd mee. (‘He, bah, BRAM!!! Liet je een wind?? Bah!’.)
’s Morgens al was er bezoek van pgb-hulp Louise, en ’s avonds kwamen Maartje met haar man, en Suzan met man en kind: Maartje en Suzan zijn ook pgb-hulp bij ons. En Ellen was er, met haar grote Andersdochter Lotje. Lekker BBQen, wat een geweldig weer hadden we.
Ik vond het zelf een dag met 2 gezichten, een jarig kind is natuurlijk ‘officieel’ feest, maar omdat Bram helemaal niet lekker in zijn vel zat, ook niet qua epilepsie, vond ik het moeilijk. En ja, al ben ik ‘gewend’ aan de Bram die we nu hebben, op zo’n dag bekruipt me toch de weemoed naar de Bram die hij had moeten worden, die in aanleg in hem zat. Dat blijft pijn doen, een dag met een lach en een traan, dus.
En mijn vriendin Ellen: voor haar was het helemaal een moeilijke dag. Op de ochtend van de 6e mei 2006 is haar man, de vader van hun drie kinderen, op vakantie, plotseling overleden. Nu was ze bij ons, om met ons de verjaardag van Bram te vieren. Natuurlijk had ze het moeilijk. En wat bewonder ik haar: in je eentje drie jonge kinderen moeten opvoeden, en daar zo lief, warm en belangstellend bij blijven.
We hebben met elkaar het glas geheven: op Bram, op de sterfdag van Rob, op elkaar en op het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten