woensdag 9 januari 2013

Moeten en mogen




 ‘Jij moet niet tegen mij zeggen: Bram, je moet gaan zitten. Je moet zeggen: Bram, je mag gaan zitten!’

Bram is boos. Op Bart. Het is even na zeven uur ’s ochtends in Huize B. en de stemming zit er al goed in. Bram verliest zich in een heerlijk potje puberaal pappa-pesten. En Bart, ’s ochtends niet op zijn best, reageert precies zoals gewenst.

Ik, ’s ochtends ook niet op mijn best, heb hier helemaal geen zin in. Ik roep: ‘Bart, je moet stoppen. En Bram, je mag gaan zitten!’

Bij alle handelingen die volgen, ontstaat er discussie. Bart zegt gewoontegetrouw bij alles dat Bram iets ‘moet’, en Bram verbetert het keer op keer. ‘Ik mag mijn thee drinken, pap!’ ‘Ik mag mijn pillen doorslikken, pappa!’ Het is doodvermoeiend.

Toch snap ik Bram wel. Hij wil ook groot zijn, zelf de regie hebben. Hij wil net als ieder ander zelf keuzes hebben, en niet zo gecommandeerd worden.

Ik heb zo’n hekel aan dit geschreeuw, en heb lang geleden besloten dat het soms beter is om maar met de stroom mee te gaan. Ik benoem dus met nadruk alles met ‘je mag’.

Als Bram om acht uur zijn jas heeft mogen aandoen, en zijn schoenen, en zijn tas heeft mogen meenemen, en de keuze heeft gekregen om in de taxi te gaan zitten, valt er een weldadige stilte over ons stulpje.

Bart heeft vandaag vrij. Als Eva en Femke naar school zijn vertrokken, hebben wij overleg want er ligt een berg administratie en andere klusjes, die wij moeten (euh, mogen) doen. Uiteraard moeten we vandaag weer een aantal stappen op het transitiepad zetten. We moeten uitzoeken hoe het nu precies zit met onze hypotheek, met al die nieuwe regels. We moeten de pincode van Bram’s pasje ophalen. En we moeten nog een aantal andere zaken doen. Bart en ik verdelen de taken.

Ik zoek uit hoe het zit met de zorgtoeslag, en die kan ook achteraf worden aangevraagd, blijkt. Kan dus nog even wachten.

Nu de studiefinanciering….omdat Bram nog op school zit, krijgt hij minder Wajonguitkering. Maar hij kan nu wel studiefinanciering krijgen. Ik vind het formulier op de website van de IBgroep. Het is een simpel formulier, fijn. Ik moet alleen even opzoeken sinds wanneer Bram op de VSO-afdeling zit, nazoeken in de oude handelingsplannen van school. Dat is heftig, want daarbij trekt Bram’s hele schoolloopbaan aan me voorbij. Ik stop de rapporten snel weer terug, heb er even geen ruimte voor.

Het venijn zit hem in de staart van het formulier: Bram moet het zelf ondertekenen en dat gaat dus niet. Ik besluit te bellen. Na drie minuten en twintig seconden heb ik het keuzemenu al doorlopen. Nu nog drie minuten wachten, en dan hoor ik dat ik het mag ondertekenen, maar ‘Stopt u er wel even een briefje bij! Met een toelichting!’

Nu nog even de pincode ophalen op het kantoor van de bank. Het meisje neemt de brief in ontvangst en meldt: ‘uw zoon moet het afhaalbewijs zelf ondertekenen.’ Ik vertel de mevrouw dat dat helaas niet zal gaan en waarom niet. Uiteindelijk moet de filiaalhouder er aan te pas komen, maar dan krijgen we de envelop met de pincode mee naar huis.

Het huilen staat me opeens nader dan het lachen. Zo niet leuk om te moeten constateren dat je weer iedere keer moet vertellen dat Bram dingen niet kan, dat het met hem anders is. Wat had ik graag gehad dat Bram dit allemaal zelf kon regelen. Het grijpt me opeens bij de strot.

Buiten is het koud en nat. Veeg mijn tranen samen met de regendruppels in mijn sjaal. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten