10. Een boerderijvakantiehuisje

Een paar dagen weg

De tijdmachine is weer even in het heden geland. Het is half oktober 2016, en we gaan met ons hele gezin een paar dagen weg. We logeren in een mooie Bed & Breakfast in het hoge Noorden, vlak buiten mijn geboortestad Groningen.

Bart en ik waren al eerder in deze B &B, en ook nog een keer met de meiden. Het is een plek waar we ons heel fijn voelen. Een oude herenboerderij, waar je bovendien geweldig lekker kunt eten. Dit lijkt ons een goede plek om een paar dagen te zijn met de kinderen, ter gelegenheid van mijn vijftigste verjaardag.

We vertellen Bram een paar weken van tevoren over de plannen. Het is altijd belangrijk om hem de gelegenheid te geven zich voor te bereiden op zaken die buiten zijn normale routine vallen. En daarbij komt sinds kort dat we Bram de gelegenheid willen geven aan te geven of hij iets wil of niet, in dit geval of hij vrij wil nemen van de dagbesteding. Natuurlijk is het dit keer niet de bedoeling dat hij ‘nee’ zegt, maar een keuze hebben hoort erbij, bij zelfregie en bij volwassen zijn.  

Leuk-spannend

We laten Bram foto’s zien van de B&B. We vertellen dat het eigenlijk een boerderij is. En dat het betekent dat hij dan drie dagen niet naar de dagbesteding kan gaan.

Een en ander moet even inwerken. Na een aantal gesprekken volgt de mededeling dat hij mee gaat.

Daarna slaan alsnog de zenuwen toe. Want: waar gaan we slapen? In het stro? Moeten we zelf een slaapzak meenemen?

En: het is een boerderij. Maar: zijn er ook dieren? Kleine paardjes? Waar je op kunt rijden? Schapen? Kippen? Koeien? 

We verduidelijken waar we kunnen. Dat we gewoon in een echt bed gaan slapen, en dat we geen slaapzak mee hoeven te nemen. En dat Bram in een logeerbed gaat bij ons in de kamer.

Het is even rustig in zijn hoofd. Tot een paar dagen voor vertrek. Dan komen de vragen en de (soms zeer dwingende) telefoontjes vanaf de woning. Dat hij toch zeker niet in een logeerbed gaat slapen maar in het grote bed! En of er paardjes zijn? Waar je op kunt rijden? En kippen? En schapen?

Bram vertelt dat hij buikpijn heeft omdat hij het zo spannend vindt.

We leggen Bram keer op keer uit dat het inderdaad spannend is, leuk-spannend om precies te zijn. 

Voor Bram is alles wat anders gaat eigenlijk niet leuk. Dat besef is bij ons in de loop van de jaren doorgedrongen: wat voor een ander leuk is, is bij hem altijd gekleurd door een gevoel van onveiligheid. Zelfs ‘gewoon’ naar de film of uit eten, is om die reden voor hem echt niet altijd leuk. Dat is heel lastig voor te stellen, maar helaas een feit.

Dit besef heeft onze keuzes gekleurd. Bram gaat al vele jaren niet meer mee op zomervakantie. Het is voor hem te veel, en alleen al gedragsmatig is het om die reden niet te doen. Daar komt nog de epilepsie bij. Het is niet leuk om zo op vakantie te zijn. Ook voor de rest van het gezin niet. 

Nieuwe herinneringen

Maar nu willen we zo graag dat Bram er ook bij is. Ons gezin bij elkaar en samen in een paar dagen mooie nieuwe herinneringen maken. 

We bereiden hem zo goed mogelijk voor en stellen ons er allemaal, ook de meiden, op in dat zijn aanwezigheid een forse impact zal hebben op deze dagen.

Op de dag van vertrek halen we Bram op. Hij is goedgemutst en heeft zelf al heel goed nagedacht over wat er allemaal mee moet. Als we bij de B&B aankomen, is hij meteen heel tevreden. ‘Wauw! Wat een mooi boerderijvakantiehuisje!’,  roept hij uit.

Tevreden neemt hij plaats op het logeerbed. Het is helemaal goed. Hij stopt alvast zijn knuffels onder de lakens. Er zijn wel wat ontladingen rond het thema bed: zo mogen we er niet op zitten en vraagt hij pakweg tien keer of we niet toevallig aan de lakens hebben gezeten?

We zetten een kopje thee. Bram constateert dat we geen koekjes hebben en snelt opeens weg om iets lekkers vragen. Als ik hem getraceerd heb, zie ik nog net hoe hem een schaaltje met heerlijke chocoladebonbons wordt overhandigd. 

We laten de hond uit tussen de weilanden door en mogen kijken op een boerderij. Na nog een dutje gaan we aan tafel. We genieten van alle heerlijke hapjes. Ik ben zo trots op mijn drietal, dat net als wij zit te genieten van alle lekkere zaken die ons voorgeschoteld worden.

Het gaat helemaal goed, tot hij een flinke aanval krijgt aan tafel, een heel langdurige absence, het kwijl loopt uit zijn mond en helaas is het daarna voorbij voor meneer. Hij krijgt geen hap meer door zijn keel. We zijn gelukkig bijna klaar met eten, geven hem ter plekke zijn medicatie. 

In de nacht een tweetal grote aanvallen. In de ochtend komt hij lekker bij ons in bed liggen. Even bijkomen van een heftige nacht. We dommelen alledrie nog even. Het is fijn, veilig en warm. 

Bij het ontbijt dreigt het even te ontsporen als hij ziet dat we met de andere gasten aan een lange tafel zitten. ‘Ik ken die mensen niet’,  meldt hij boos. Maar na even een paar minuutjes bijkomen in de gang komt hij er toch lekker bij zitten.

Helaas heeft meneer na het ontbijt de bokkenpruik op. Hij is boos en het kost ons de grootste moeite hem te kalmeren. Na een stevige middagdut is hij weer bij.

Die avond gaan we voor de andere gasten komen alvast in het restaurantgedeelte zitten. En daar krijg ik van mijn gezin alvast mijn verjaardagskadootjes, ik word enorm verwend. En toegezongen natuurlijk.

Dit keer verloopt het eten prima. We genieten allemaal. Wat helpt is de rust en het begrip van de mensen van de B&B. Daardoor zijn wij ook ontspannen, en dat helpt natuurlijk ook. 

Op weg naar huis gaan we nog even in het bos wandelen. Dat verloopt weer een stuk moeizamer qua gedrag. We besluiten (verdrietig) de wandeling af te breken, en gaan weer naar de auto. De koek is op bij Bram.

In het weekend dat volgt is het afwisselend gezellig en heftig met Bram. Ik weet het weer: vijf dagen Bram is zwaar. 

Op zondagavond nemen Bart en ik de beslissing om onze grote, lieve zoon naar zijn woning terug te brengen, en niet pas op maandagochtend. De koek is helemaal op, ook bij ons.

Gelukkig is dat mogelijk. Gelukkig woont Bram op een goede plek, waar hij uitstekend verzorgd wordt en waar er volop wordt meegedacht over zijn ontwikkeling en zijn geluk. Een plek waar hij zich geborgen voelt. Een plek waar wij voelen dat we in een ‘partnership’ met de mensen om hem heen voor hem zorgen. 

Eerlijk is eerlijk: ik voel me enorm schuldig omdat we hem eerder terug brengen. Het blijft allemaal dubbel. Fijn dat het kan, maar verdrietig dat het moet. Moet omdat we echt even op adem moeten komen voor ook onze werk- en schoolweek weer begint.

Bram zelf vindt het prima. Hij laat zich door ons wassen en in zijn pyama hijsen. Daarna zakt hij met een diepe, tevreden zucht op zijn bureaustoel. Hij is rustig en wil nog even naar filmpjes op youtube kijken. Hij is rustig en ontspannen.

Ik ontspan ook als ik dat zie. Het is zoals ik al eerder schreef: ánders goed, maar écht góed.

Marco Borsato: dans