1. De tijdmachine

Bedscene

‘Wat zal ik doen met die laatste kilo zwarte bessen die nog in de vriezer ligt?’, vraag ik Bart. Het is al bijna middernacht en we liggen in het donker nog even te praten. ‘Zal ik daar ook jam van maken?’

‘Nee, daar maken we ijs van’, grapt Bart, ‘met de ijsmachine die jij zo graag wilt voor je verjaardag.’

Juist. Mijn verjaardag. Mijn fúcking vijftigste verjaardag. 

‘Even serieus’,  zegt Bart, ‘wat zou je graag willen hebben voor je verjaardag?’

Wat ik wil hebben, is iets wat niet kan. 

Ik wil geen ijsmachine. Ik wil een tijdmachine. Daar zou ik dan mee terugreizen naar mijn 32e verjaardag, en een andere afslag nemen.  Een andere afslag met een andere toekomst voor onze zoon en voor ons hele gezin.

Op reis

‘Maak hier plannen voor een mooie reis om je eigen trauma’s te verwerken’ Uit: As in tas, Jelle Brandt Corstius.

In de zomervakantie lees ik het boekje As in tas van Jelle Brandt Corstius. Het is het indringende relaas van een zoon die na de dood van zijn vader op reis gaat. Op de fiets naar de Middellandse Zee. In zijn fietstas zit een beetje as van zijn vader. Zo is zijn vader postuum toch nog mee op reis.

Jelle neemt ook óns mee op reis. Op tijdsreis door zijn herinneringen aan zijn vader. 

Het boekje raakt bij mij een snaar. Ik heb vaak gedacht dat ik na alle jaren intensief zorgen voor onze gehandicapte zoon Bram graag een tijd op reis zou willen gaan. Alleen. Met als enige opdracht de ene voet voor de andere te zetten, en in de avond een slaapplekje op te zoeken. 

Het gaat best goed met mij. Maar ik weet intuïtief dat het goed zou zijn de spreekwoordelijke rugzak die ik meedraag een keertje af te doen. Om een keer te kijken naar wat er zich zoal heeft verzameld in die tas.

In mijn rugzak zitten dierbare herinneringen. Maar er zitten ook zaken in die zwaar drukken of ongemakkelijk in de rug prikken. Ik verlang er naar de tijd en de rust te nemen om die rugzak af te doen en een keer grondig naar de inhoud te kijken. Om te genieten van wat me blij maakt, en weg te doen wat me verdrietig maakt of belemmert op mijn pad. Om de tas opnieuw in te pakken en lichter de toekomst in te gaan. 

Ik besluit: ik ga ook op reis. Maar hoe, waarheen en vooral: wanneer?

Ik ga op reis en ik neem mee….

‘Did you break but never mend?’ The Script, Flares

Het idee om op reis te gaan laat me niet meer los. Ik ga het gewoon doen. 

Nu alleen nog even een doorwrocht plan maken, waardoor er zo min mogelijk ongeplande dingen op mijn pad komen. 

Ik heb de zaken graag onder controle. Dat was altijd al zo maar het is door de jaren heen erger geworden. 

Het is een overlevingsstrategie. Een manier om rust en regelmaat te brengen in een huishouden, waarvan één gezinslid letterlijk en figuurlijk instabiel is. Met als gevolg dat er altijd verrassingen op de loer liggen. Of positief geformuleerd: een huishouden waarin het nooit saai is. 

De vraag is natuurlijk: waar gaat de reis naar toe? Ik droom lekker weg. Misschien een lange afstandspad in Zuid-Frankrijk? Of net als Jelle op de fiets ergens heen? Fietsen lijkt me eigenlijk nog prettiger, hoef je je bagage niet te dragen. Of met de trein? Dat kan ook.

Reality hits. 

Het is begin september. We zijn net terug van drie weken zomervakantie. Ik word vanavond verwacht bij de eerste raadsvergadering na het zomerreces, en zal mijn taak als volksvertegenwoordiger (natuurlijk en met plezier!) gewoon oppakken. De scholen zijn weer begonnen en mijn dochters moeten naar school. Bart is naar zijn werk. Zijn vader is ernstig ziek. We hebben een hond en krijgen nog een pup erbij. 

Qua timing is dit wel een bijzonder slecht moment. 

Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, is het omdenken. Bedenken hoe iets wat eigenlijk niet kan, toch gebeurt of toch lukt. 

Mijn besluit staat vast: ik ga écht op reis. Ik ga met de tijdmachine die ik mezelf cadeau heb gedaan.

Mijn reis begint vandaag en stopt de dag voor mijn vijftigste verjaardag, op 25 oktober 2016. De achttiende verjaardag van de epilepsie van Bram.

The Script: Flares