Timmerman

Zondagavond terug gekomen van het ouderweekend dat ik elk jaar organiseer samen met een andere moeder en een maatschappelijk werker.

Ook dit jaar zaten we een weekend bij elkaar om van gedachten te wisselen over onze kinderen, onze gezinnen en wat dit alles met ons doet. Het is als altijd een enerverend maar vooral hartverwarmend weekend.

Het thema is ‘dromen durven doen’, een heftig thema, want dromen….ja, dat willen we wel, maar vaak staan er praktische bezwaren in de weg. Of angst.

En soms is dromen heel heel moeilijk, zeker als jouw kind niet meer leeft. Is overleden aan de gevolgen van een totaal niet te onderdrukken epilepsie. Dat was de rauwe werkelijkheid van een ouderpaar afgelopen weekend.

Het is dit keer, ook daarom, een weekend waarin bij veel mensen veel zorgvuldig weggestopte emoties naar boven komen. We praten met elkaar over dit stukje, dat onlosmakelijk hoort bij het hebben van een zorgintensief kind. De angst dat jouw kind zo in de problemen komt dat het komt te overlijden.

Maar ook: de angst dat jouw kind zo zal lijden, dat het woord ‘overlijden’ opeens een heel andere betekenis krijgt.

Wie denkt dat het alleen maar kommer en kwel is, vergist zich. Voor, tijdens en na de tranen is er de bevrijdende lach. Soms om stomme dingen als een gekke kerstmuts, maar vaker ook om onszelf. Of om een prachtig verhaal over onze kinderen. Of een trotse lach, om wie onze kinderen zijn.

Er is ook gezelligheid, glühwein en een oliebol bij de vuurkorf buiten. Lekker eten, en gezellig borrelen.

En dan is het opeens zondag en gaat iedereen naar huis. Ik ben zelf erg moe, en duik op tijd met mijn bed in.

En dan: ‘gewoon’ maandag, de dag waarop mijn hoofd nog helemaal vol zit van alle verhalen. De dag ook waarop ik Bram weer ophaal bij het logeerhuis. Het is goed met hem gegaan. Tot onze blijdschap bijna geen aanvallen gezien.

Bram omhelst mij, ik krijg een knuffel, inclusief nekbreuk vanwege zijn helm.

Ik breng Bram naar de dagbesteding. In zijn hand zit de door hemzelf aangeschafte kerstmuts met lichtjes. Hij heeft praatjes voor tien. Bij de dagbesteding stapt hij uit, in de deuropening ziet hij zijn vriend al staan.

Bram rent voor me uit, hij heeft de kerstmuts in zijn hand. Ik roep hem na dat die muts kapot kan en dat hij hem daarom beter in de auto….

Maar dan is het al gebeurd: de kerstmuts is stuk, er is een lampje afgebroken.

Bram vindt het niet erg. Hij verklaart: ‘Mijn vader is een timmerman. Hij kan alles maken!’

Ik schiet in de lach.

Want opeens zie ik dit voor me: een andere timmerman. En zijn vrouw, hoogzwanger, op een ezel.

Over blijven dromen en goed kijken: 

Katie Melua, Tiger in the night: http://www.youtube.com/watch?v=_svmbKjl8XU

All of my life I never knew
You were the dream I'd see come true
You are the tiger burning bright
I was the one who looked so hard I could not see.
Now I could never live without the love you give to me.
I lived like a wild and lonely soul,
Lost in a dream beyond control.
You were the one who brought me home down to earth.