Hel dag

Bram komt warm uit de taxi. Zijn jas zit om zijn middel geknoopt. De taxichauffeur geeft me de koffer aan. Bram draagt zelf zijn schooltas en gymtas. Hij ziet er niet blij uit.

Binnen loopt Bram meteen door naar de bank. Hij ploft, met jas nog om, achterover. Als een volleerde puber zit hij ongeveer op zijn schouders op de bank.

‘Zo, dat was een hel dag’, bromt hij.

Ik ga naast hem zitten en vraag wat er aan de hand is.

‘Nou, de oma van Marleen is dood. En haar neef is ook dood’, vertelt Bram.

Wat is dit voor een verhaal? Een ongeluk? Ik schrik me echt een hoedje. Ik probeer te achterhalen wat hier aan de hand is. En dat is niet simpel. Bram praat ogenschijnlijk goed, maar niet alles wat hij zegt klopt ook daadwerkelijk.

Eerst maar eens de neef. ‘Hoe bedoel je, Bram? Wie is die neef?’

‘Nou, gewoon, die zit altijd in de taxi bij Marleen’.

Dan gaat me een licht op. En ben ik zo blij met de goede communicatie vanuit school. Want wij hebben als ouders een keurige mail ontvangen over het overlijden van Nick, een jongen op school. Met daarin het verzoek dit met je zoon of dochter te bespreken.

Ik dacht dat Bram deze jongen niet kende, daarnaast was hij logeren. En bovendien wilde ik zo ontzettend graag niet weer verdrietig nieuws hebben voor Bram. Om al die redenen heb ik dit overlijden bewust niet besproken met hem.

De ‘neef’ is dus een jongen van school, een prachtig kind van tien jaar. Bram kent hem wel degelijk, niet alleen van school, maar ook van G-hockey. En het nieuws is hard bij hem binnengekomen.

In de klas is er wel over gesproken. Over de oma van Marleen, die kanker had. En over Nick, die ook kanker had. En over de buurjongen van Bob, die ook dood is.

‘Marleen moest huilen’, vertelt Bram, diep onder de indruk.

Bram huilt niet. Ook in dat opzicht is hij een ‘echte man’ aan het worden. Maar dat het hem dwars zit, blijkt uit zijn gedrag. Er is geen land met hem te bezeilen. Hij is echt strontvervelend.

Ik geef Bram toch een extra dikke knuffel voor het slapen gaan. 


Want vervelend of niet, hij is gelukkig nog bij ons.






Frank Boeijen en Mathilde Santing: zeg me dat het niet zo is:
http://www.youtube.com/watch?v=JGuAs454GhE&feature=related