Stilte na de storm

En dan is het opeens de vrijdag na dat spoeddebat. Op het Passend Onderwijsfront ligt alles in een klap stil.

Gelukkig, want het was eigenlijk veel en veel te gek. Moeder Connie en ik hebben geweldige mannen, want anders hadden we er niet zo voor kunnen gaan.

Die vrijdagmiddag is er feest bij Bram op school: de hele school heeft in het kader van de cultuurmaand meegewerkt aan een film, een film over dromen.

Ook de kinderen van De Waterlelie hebben dromen. De kleuters komen in beeld, in brandweermannenpakken en in prinsessejurkjes. Ze spelen in de zon, fietsen en steppen op het plein. Wie niet beter weet, en wie niet goed kijkt, ziet niets bijzonders.

Ik zit daar en denk aan Bram, die ook zo heel klein was toen hij hier op school kwam. Vier jaar en één dag, en toen al elke dag in de taxi naar deze school. Bram die ook op datzelfde plein speelde en op diezelfde fietsjes zat.

Ik zie kinderen van de basisschool: sommigen stoer, anderen verlegen, maar allemaal ontspannen, blij en vooral: zichzelf.

En aan mij trekken met al die beelden ook de jaren voorbij. Jaren waarin we zo ontzettend veel hebben meegemaakt, onze verwachtingen over Bram telkens hebben moeten bijstellen. Maar ook jaren waarin Bram ondanks alles toch een gelukkig kind is geweest.

Ik zie de kinderen van het Voortgezet Speciaal Onderwijs: pubers, compleet met pukkels en giechelpartijen. Ik zie in hen wat Bram ondanks onze dromen helaas niet is gebleven: een kind die ondanks zijn nare epilepsie toch nog heel wat kan.

Ik realiseer me welke weg we zijn gegaan en hoe we telkens stap voor stap bescheidener dromen hebben gekregen voor Bram. Totdat we zijn aangekomen waar we nu zijn: dat onze droom is dat Bram vandaag, op dit moment, het fijn mag hebben, mag zijn wie hij is. Dat hij omringd is door mensen die van hem houden, en die ondanks alle epilepsie, onder dat kwijl en achter dat moeizame gedrag een mooi mens zien, net als wij.

En die droom is uitgekomen, hier op deze school. En op dit terrein, waar alleen maar mensen met epilepsie wonen en waar Bram twee dagen per week logeert.

En juist daarom raakt het me zo ontzettend dat mensen die nog nooit over dit soort dingen hebben hoeven nadenken, zo achteloos kunnen wegstrepen wat voor Bram en voor ons, en voor al die andere kinderen en hun ouders, zo belangrijk is.

Ik zit in de zaal en kan alleen maar huilen. Mag Bram aub blijven meedoen? Al is het dan in zijn eigen wereldje?

Voor Bram en al die andere heel bijzondere kinderen, die zo graag willen leven maar nooit nooit zomaar mee kunnen doen:  http://www.youtube.com/watch?v=SUsUi7Hjjjc