Hallo wereld

‘Zal ik meegaan?’, vraagt Eva.

Ik ben even sprakeloos, weet niet wat ik moet zeggen. Dit moment heb ik al een tijdje geleden in gedachten tot op de seconde gepland. Daarbij had ik niet op Eva’s aanwezigheid gerekend.

Ik zou Bram alleen wegbrengen, samen met hem zijn kleren en andere spulletjes opruimen, dan nog even met hem gaan zitten, en dan weggaan. Bram zou dan voor het eerst daar blijven, op zijn nieuwe woning.

Ik zou daarna naar het tuincentrum rijden. Even een cappucino drinken en een plantje kopen. Een moment alleen, een stukje niemandstijd. Niet meteen naar huis, na dit beladen moment. Een traantje wegpinken, in relatieve anonimiteit, om daarna met een blij masker thuis te komen.

Terwijl ik dit allemaal overdenk, heeft Eva haar schoenen en jas al aangedaan. Ze heeft Bram op de trap gezet, zijn schoenen voor hem neergezet, en hem verteld ze aan te doen.

Eva draagt de kratten met speelgoed naar de auto. Daarna zijn koffer. Ze helpt Bram met zijn schoenen en jas.

Ik loop door het huis. Ik check nog(maals) even of de achterdeur echt op slot is. Bram roept: ‘Mam, kom je nou! We gaan!’

Ik zie vanuit de keuken de kinderen in de auto zitten. Ik zucht, slik, pak mijn tas en jas. Daar gaan we dan. Op naar de nieuwe woning van Bram.

We dragen de spullen van Bram naar zijn kamer, ik pak de spullen uit, leg de kleren in de kast. Bram zit al in de woonkamer op de bank. De andere kinderen komen binnen. Ze hebben samen in de woonkamer van de logopediste les in ondersteunende gebaren.

Ik praat nog even met Bram’s persoonlijk begeleidster, ze heeft alles tot in de puntjes voorbereid.

Ik ga naar Bram toe, hij zit op de bank, heeft geen aandacht voor mij, en zegt geen gedag.

Eva en ik gaan weg. Sámen naar het tuincentrum. We kopen een paar plantjes. Rode pootuien, slaplantjes en pannenkoekenmeel. We drinken wat in het cafeetje. Ik moet heel even huilen, Eva zegt ‘het geeft niets, ik snap het wel’. Ik ben blij dat ze er is. Ook voor haar en de rest van ons gezin is dit een vreemd moment.

Samen gaan we naar huis. Het voelt gek, maar minder dramatisch dan gedacht.

’s Avonds spreek ik Bram aan de telefoon. Hij heeft het naar zijn zin. Hij heeft als een bootwerker gegeten. We kussen door de telefoon, en ik wens hem welterusten.

Als ik Bram vrijdag kom halen, zit hij op de bank. Hij kijkt TV. Hij ziet me niet, en zegt niets, ook niet als ik naast hem ga zitten. Na een hele lange tijd zucht hij diep. Hij leunt tegen me aan en zegt dan: ‘Ik heb het super naar mijn zin gehad’.

Ik pak zijn spullen, we rijden naar huis. Daar komt een enorme ontlading. Bram schreeuwt, gilt, hij knijpt mij enorm hard in mijn arm. Dat is niet fraai, maar het mag, als je zo dapper bent geweest.

Bram's nieuwe adres:

Stichting Epilepsie Instellingen Nederland

Cruquiushoeve, gebouw 2, afdeling 1B, kamer 1.38

Spieringweg 801

2142 ED Cruquius

 

Hallo wereld, kinderen voor kinderen

Dit liedje vindt Bram op dit moment heel erg mooi. Ik vind het heel toepasselijk:

Hallo wereld, wereld,
De wereld is van mij.
Er is ruimte zat,
Dus kom er lekker bij.