Lachen!

Zoals u heeft begrepen, is er wat ongenoegen bij mij ontstaan over de gejegening die mij door de ziektenkostenverzekering ten deel viel. Ik ben boos, en type, binnen tien minuten, het voorgaande stukje.

Mijn vingers vinden bijna vanzelf de letters die samen de woorden maken die mijn frustratie beschrijven. De vorm, een verhaal zoals dat van Nijntje of Jip en Janneke, ontstaat ook zonder nadenken.

Om het eindresultaat moet ik zelf best lachen. Dat is voor mij een overlevingsstrategie. Algemeen bekend is dat je kunt huilen van het lachen. Maar je kunt dus ook lachen van het huilen.

Later die avond. Bart zit op de bank, hij leest het verhaal. Ik sta naast hem en bekijk hem van boven. Ik kijk van boven op zijn achterhoofd. Zijn haren worden steeds dunner, ik zie zijn hoofdhuid door de haren schemeren. Die hoofdhuid wordt tijdens het lezen steeds roder.

Het is heel lang stil. Veel langer dan het lezen van het verhaaltje duurt.

Bart zit, en zijn hoofd blijft gebogen.

Dan, na een hele lang tijd, opent hij zijn mond. ‘Dit is helemáál geen leuk verhaal’, zegt hij. Zijn stem is schor.

Ik zak tegenover hem neer op de bank. ‘Vind je dat dit te ver gaat?’, vraag ik, ‘kan ik dit niet zo beschrijven?’

‘Nee, hoor, dat mag best’, zegt hij, ‘maar het is géén leuk verhaal.’

Hij heeft natuurlijk gelijk. Wat er met Bram aan de hand is, is heel ernstig. Die dertig littekens bijvoorbeeld: dat zijn dertig incidenten die ook anders hadden kunnen aflopen. Incidenten met tochtjes naar ziekenhuizen, met veel pijn voor Bram. Dertig incidenten die het piepkleine topje van een enorme ijsberg zijn. Want Bram heeft in de afgelopen veertien jaar wel 50000 van dit soort aanvallen gehad.

Sinds het begin van Bram’s epilepsie heeft hij valaanvallen gehad. Hij verliest dan zonder waarschuwing zijn spierspanning, en zakt als een plumpudding neer.

Ik kocht al snel een fietshelm voor hem. Dit zeer tegen de zin van de arrogante en onsympatieke kinderarts van Bram in, die dat ‘stigmatiserend’ noemde. Toen Bram de helm nog geen dag had, viel hij er zo hard op dat er een deuk in zat met een doorsnede van 5 centimeter, en zeker een centimeter diep.

Laat uw fantasie de loop en stelt u zich voor wat er gebeurd was zonder die fietshelm. En later zonder de andere helmen. Hele dikke kans dat u dan nu niet op dit blog zou kunnen lezen over de belevenissen van Bram. Dan had hij nog veel meer hersenschade opgelopen, dan nu het geval is. Misschien had hij zelfs niet meer geleefd.

Bij verdriet zoek ik de lach. Bart zoekt de stilte en de afzondering.

Pas de laatste jaren mag ik het ook weten, als hij verdriet heeft. En dat is dus nu, bij het lezen van dat blogje.

Als dat eens zou kunnen …. Coldplay Fix you: http://www.youtube.com/watch?v=AnxuUoNp3Zg

‘When you lose something you can't replace
When you love someone but it goes to waste
Could it be worse?

Lights will guide you home
And ignite your bones
And I will try to fix you’