Verjaardagsfeestje

Het is alweer meer dan een maand geleden dat Bram jarig was. En natuurlijk geeft Bram een feestje. De hele klas mag komen, we gaan als altijd bowlen.

We gaan naar het bowlingcentrum om de hoek. En dan volgt een feestje volgens het standaarddraaiboek. We halen de kinderen om half vier van school. Aan de juffen als altijd het vriendelijke verzoek iedereen vlak voor vertrek nog even te laten plassen.

Dan doen we de schoenen aan. Dat is al een belevenis op zich, want de helft heeft ‘moeilijke voeten’. Een andere uitdaging is de meegenomen eigendommen zo te ordenen dat ze na afloop terug te vinden zijn. Bij een eerdere gelegenheid zochten wij langdurig naar een paar dure aangepaste schoenen, gelukkig niet tevergeefs.

Bij een gelegenheid nog langer geleden waren wij overigens zelfs een compleet kind kwijt. In het Haarlemmermeerse bos. Bij de vijver. En niet eventjes maar een half uur. Uiteindelijk werden haar schoenen herkend. Die zagen we onder een WC-deur uit steken. Daar zat ze lekker autistisch te wezen. Dat incident is de reden dat wij Bram’s feestje altijd binnen vieren. Bij beide uitgangen van het bowlingcentrum zit een portier: die krijgen van ons instructies om niemand van ons illustere gezelschap de deur uit te laten gaan.

We starten met de taart. En zingen natuurlijk. Dan de kadootjes. Dan een uurtje bowlen. Altijd in de meest rechtse twee banen, want daar loopt niemand langs, en dus minder prikkels. Hekjes uiteraard hoog. Dan een kindermenu, opgediend in een kartonnen autootje: frites met een kroket. Dan een ijsje. Om zes uur komen de ouders/verzorgers de feestgangers ophalen. Om half acht ligt de hele familie B. op één oor.

Jammer genoeg kon niet iedereen die was uitgenodigd. Van K3 ontvingen we een heel aardig briefje, dat ze helaas niet konden komen. Bram vindt dat heel jammer, maar hij legt zich er dapper bij neer.