maandag 26 december 2011

Happy end


Ik zit op de grond, om mij heen de kerstkadootjes die ik de afgelopen weken heb verzameld. Nu is het kerstavond en de hoogste tijd om alles in te pakken.

Vroeger bij mij thuis was het traditie: met kerst krijg je een boek. En dan heerlijk, zalig, goddelijk allemaal zitten lezen. Eerst met thee of koffie, en daarna met een drankje. Dan even een stop voor het kerstdiner en dan weer heerlijk, zalig, goddelijk lezen.

Deze traditie heb ik van huis meegenomen naar mijn eigen gezin. Voor de meiden liggen er twee boeken klaar die ze zelf hebben mogen uitkiezen. En voor Bram heb ik zelf een boek uitgekozen, een prentenboek met de titel: De prins op het witte paard.

Ik pak het boek van Bram, en wil het inpakken. Maar opeens komt het opzetten, het grote verdriet omdat ik voor onze zestienjarige zoon dit schattige prentenboekje zit in te pakken. Ik heb opeens zo’n ontzettende zin om dat K-boek door de kamer te keilen, en barst in tranen uit. En als Bart even later komt kijken wat ik doe, treft hij mij huilend aan tussen de kadootjes, het inpakpapier, plakband en schaar.

‘Wat is hier aan de hand?’, is zijn vraag. Al snikkend vertel ik hem het verhaal, hoe ik er van baal, dat ik niet een ander, stoerder boek zit in te pakken. Of voor mijn part géén boek, omdat hij niet van lezen houdt. Bart is er stil van, natuurlijk raakt dit hem diep, dit gaat over ons verdriet.

Het is het verdriet dat beschreven wordt in het boek Mama Tandoori van Ernest van der Kwast. Het is een vlot geschreven boek, over de jeugd van de schrijver. Hij groeide op in het gezin van een Nederlandse vader en een moeder uit India. Hun eerstgeboren zoon is een jongen als Bram: hij heeft een verstandelijk handicap, epilepsie en een autistische stoornis.

Pas veel en veel later, als Ernest zelf vader is geworden, kan hij invoelen wat dit alles met zijn moeder heeft gedaan. Hij schrijft daarover het volgende, heeft het prachtig verwoord: ‘Het verdriet dat door mij heen ging als water door zand, dat later aan mij begon te kleven als een nat herfstblad, dat verdriet verstikt mij nu. Het verdriet van kinderen die nooit zullen lezen, schrijven, rekenen, en klokkijken, die nooit uit zullen gaan, die steeds stiller zullen worden, die hun wenkbrauwen en wimpers uittrekken om dat ze zichzelf niet begrijpen.’

Precies dat verdriet, daar gaat het nu eventjes over.

Het nieuwe boek van Bram loopt gelukkig wel goed af, met de volgende meesterlijke zinnen:
‘Het werd natuurlijk een prachtige bruiloft.
Het meisje werd prinses en later koningin.
Het witte paard werd elke dag verwend en geknuffeld.
Niemand wist wie er gelukkiger was: de prins, de prinses of het witte paard.’

Ondanks de tranen schiet ik in de lach als mijn oog hierop valt. Heeft dit blogje toch nog een happy end!

boeken
Ernest van der Kwast: Mama Tandoori
Dolf Verroen, The Tjong-Khing: De prins op het witte paard

1 opmerking:

  1. Het is inderdaad en geweldig boek dat je beschrijft, en ik begrijp je verdriet zo......sterkte en geniet ondanks alles van deze fijne dagen.....

    BeantwoordenVerwijderen