dinsdag 21 december 2010

Helm

De telefoon gaat, ik neem op en hoor: ‘Met Tom, de helmenman’.

Tom, de helmenman, heeft goed nieuws: Bram’s nieuwe helm is onverwacht maar liefst 3 weken eerder klaar! Top!

(Ik maak hier met nadruk melding van, want in Andersland gebeurt het zeer zelden dat dingen éérder klaar zijn: zo hebben we begin mei van dit jaar een rolstoel voor Bram aangevraagd en als het goed is, wordt’ ie ‘al’ medio januari afgeleverd! Hulde dus aan de Helmenman, maar dit ter zijde!)

Bart heeft vrij en gaat samen met Bram de nieuwe helm ophalen.

Heerlijk, even géén Bram: want hij heeft met dank aan de nieuwe pillen heel weinig aanvallen en is ontzettend helder. Dat vinden we natuurlijk echt heerlijk, het is een pak van ons zware hart. Maar de keerzijde is dat meneer Strontvervelend is….hij gedraagt zich als een Puberende Peuterpuber, inclusief driftbuien. En waar je een peuter van 3 jaar bijvoorbeeld gewoon aan zijn/haar armpje door de supermarkt kunt sleuren (jaja, weet dat dat niet mag…), is dat bij een lange slungel van bijna 1 meter 70 uitgesloten.

Effe rust in de tent. Tenminste voor mij….

Een uur later: de deurbel. Daar staat Bram met zijn nieuwe helm. Hij kijkt alsof hem Groot Leed is aangedaan.

‘Ik moet even in mijn kamer op bed gaan liggen’, meldt hij, terwijl hij met zijn grote schoenen, maatje 40, inclusief 3 kilo sneeuw, naar binnen wandelt (zie ook vorige blog…). ‘Pappa was weer zo vervelend, we hebben ruzie gehad in de auto’.

En daar is Bart, hij kijkt ook niet blij. ‘Gaat het?’, informeer ik bezorgd. Daar begint Bart een heel verhaal: het begon toen Bram zomaar een behandelkamer binnen ging en daar op zijn armen ging zwaaien op een soort gymtoestel. En daarbij is hij gevallen, en bleek hij een schaafwond te hebben. En toen…

Gelukkig kan ik Bart helemaal aanvullen: ‘toen liep hij naar de gang, om daar uit de etalage een plastic been te pakken, en er gitaar mee te spelen. Daarna ‘moest’ hij op de knopjes van het koffiezetapparaat drukken. Vervolgens kreeg je zonder overleg een beker water uit dat waterapparaat. En bij het afscheid werd Tom langdurig omhelsd, en de dames achter de balie ook…’

“Ja’ zegt Bart, ‘zo ging het precies… Je vergeet alleen dat hij weigerde de nieuwe helm op te zetten.’

Tja, dat is nou het voordeel van een autist: er zijn weinig verrassingen…

1 opmerking:

  1. Hoi Maaike,

    Ik zag dat je mijn site ook had toegevoegd, ik volg je al een tijdje. Je schrijft zo leuk, met humor en er verschijnt dan ook vaak een lach op mijn gezicht. Gewoon omdat ik het voor me zie, het voor kan stellen en onze zoon dezelfde streken zou kunnen bedenken of ook heeft gedaan. Complimenten dus voor je verhalen en natuurlijk ook voor jullie manier van leven, maar wat voor andere vaak zo bijzonder,zwaar of anders is, is voor ons al zo normaal, we weten niet beter. Mensen kunnen nu alleen een kijkje nemen in ons leven en hopelijk daardoor wat beter begrijpen hoe het er aan toe gaat.

    ik blijf je volgen!

    groetjes Claudia

    BeantwoordenVerwijderen