Eva en Femke zijn hun hele leven lang als zusjes een bijna onafscheidelijk koppel. Na schooltijd en in het weekend continu samen in de weer, buiten spelen, of binnen met de playmobil. Dat is ontzettend fijn en gezellig.
Maar nu is Eva naar de middelbare school gegaan, en lijkt het leeftijdsverschil van 3 jaar veel groter dan pakweg een jaar geleden.
Eva zit in de puberteit. En ze zit op een andere school. Het is dus eigenlijk heel logisch dat ze zich anders opstelt. En zo kan het gebeuren dat Eva een vriendinnetje te logeren heeft en op haar kamer een filmpje wil kijken. En dat Femke daarbij niet welkom is.
Ik zie Eva en haar vriendin naar boven vertrekken. Bart heeft de TV van Bram er al neergezet, de meiden hebben samen matrassen op de grond gelegd, en maken zich op voor een heerlijk avondje. Bij dat heerlijke avondje horen grote glazen cola en een bak met popcorn: etenswaren die Eva blij op een groot dienblad naar boven draagt.
En beneden zit Femke. Ze ziet er heel treurig uit, en ze doet haar best niet te huilen. Ik probeer haar te troosten: zij mag lekker bij ons beneden op de bank ook TV kijken, naar de Voice of Holland. En we hebben haar lievelingskoeken in huis: pennywafels.
Femke moet erg huilen. Ik heb zo met haar te doen. Maar tegelijkertijd hoort dit er ook bij. En bovendien: Eva die altijd voor iedereen klaar staat, mag ook wel een keertje ‘nee’ zeggen.
Ik vertel Femke dat zij over 3 jaar ook 12 jaar is, en dat ze dan ook met een vriendinnetje op haar kamer een film mag kijken. Met cola. En met popcorn.
Maar zó gemakkelijk laat Femke zich niet troosten: ‘ Ja, maar dan is zij weer 15!’
Wat een gedoe!
BeantwoordenVerwijderenEn ze heeft wel gelijk, dan is Eva 15 en mag ze weer dingen die zij dan toch nog niet mag!
Maar ja ik heb liever pennywafels op de bank, dan popcorn in mijn bed!