'Hoe herkennen we Miranda eigenlijk?’ Goede vraag….
Ik zit met een aantal Andersmoeders in de auto. We zijn op weg naar Den Bosch. Daar hebben we een afspraak met nog twee andere Andersmoeders, voor een gezellig dagje uit.
Het gekke is dat we veel weten van elkaar en ook van Miranda, maar dat we haar nog nooit hebben ontmoet. Op straat zouden we Miranda zo voorbij lopen.
'Hoe herkennen we Miranda eigenlijk?’. ‘Aan die wallen onder haar ogen natuurlijk, die tot op haar schoenen hangen! Net als bij ons!’
De stemming zit er al goed in!
De mobiele telefoon brengt uitkomst: we kunnen Miranda herkennen aan haar groene bril.
En dan zijn we compleet, 6 moeders van Anderskinderen bij elkaar. We zouden elkaar nooit hebben ontmoet als we niet allemaal per ongeluk in Andersland waren beland. En als onze kinderen niet allemaal een moeilijke epilepsie hadden gehad.
Op internet en bij de patiëntenvereniging hebben we elkaar al ontmoet, en veel lief en leed met elkaar gedeeld. En zo hebben we bij elkaar herkenning gevonden, soms dus zelfs voordat we elkaar in levenden lijve zagen.
De gesprekken die we met elkaar voeren gaan over de zaken die ons echt bezig houden: onze kinderen. En met die kinderen is heel veel aan de hand. Zo lag de zoon van Miranda kort geleden nog op de Intensive Care.
Natuurlijk komen onze kinderen op ons uitje uitgebreid aan bod. Maar wat voor mensen uit de Gewone Wereld misschien niet voorstelbaar is: zelden moet ik zo lachen als met andere Andersmoeders. Waarom dat is? Geen idee…
Het was een geweldige leuke dag, wat een mens opknappen van gewoon een dagje uit!
Deze zomer gaan we weer op stap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten