Het zere been

Met Bram gaat het in de kerstvakantie best aardig. Als altijd veel aanvallen, maar niet zodanig dat hij niet van het leven kan genieten. En zijn gedrag is ook goed te noemen op het moment.

De teleurstelling is altijd groot als er dan toch weer iets gebeurt dat echt impact heeft. Dit keer is het een valaanval, de eerste in weken. Op de moestuin waar hij pappa mocht meehelpen. Hij zakt na een lange absence zomaar in elkaar, en komt met zijn scheenbeen tegen een paaltje.

Bart en Bram komen thuis, Bram zonder broek. Bart helpt hem de keuken in, en zet hem op een stoel. Samen bekijken we het been waar Bram op is gevallen. Van de buitenkant is er niets te zien, en hij kan het been ook belasten. We besluiten dat we het maar even aankijken en er ‘toverzalf’ op doen. ‘Toverzalf’ is een andere naam voor Arnica-zalf.

Bram heeft veel pijn, en maakt daar (tegen zijn gewoonte in) luidruchtig melding van. Bij de mededeling dat er ‘toverzalf’ wordt gehaald, wordt meneer woedend. ‘Ik wil geen toverzalf’, gilt hij, ‘ik wil gips!’

Uiteindelijk ligt Bram op de bank, met een trainingsbroek aan. Hij kermt en kermt. Hij moppert. En hij wil geen paracetamol.

Ondertussen zijn er bij ons twijfels gerezen over de mate waarin dit allemaal echt pijn doet. De reden daarvoor is dat meneer allerlei uitspraken doet over de gevolgen voor de activiteiten van morgen. ‘Ik denk echt niet dat ik naar school kan!’ ‘Wij moeten morgen gewoon naar de huisartsenpost!’ Dat komt hem allemaal wel erg goed uit!

Uiteindelijk ontploft meneer helemaal en rent (op twee benen) naar zijn kamer. Bart wil met hem gaan praten. Maar dan valt het tweede slachtoffer van vandaag: Bart krijgt een schop tegen zijn scheenbeen van Bram.

Het is de hoogste tijd voor een time-out. Bram zit in zijn kamer en overdenkt zijn zonden.

Na een tijdje komt Bart informeren of hij nu weer rustig is. En of hij spijt heeft dat hij Bart heeft geschopt. ‘Ja, maar dat deed ik met mijn niet-zere been’, stelt Bram Bart gerust.