Trotse ouders

Bram zoekt ridders. foto: Caroline Caron

Andersouders zijn ook trotse ouders. Alleen: er is niet vaak gelegenheid om dat met anderen te delen.

Want wat moet iemand zeggen als je heel blij bent dat je achtjarige bijna zindelijk is? Of als je tienjarige dochter kleuren blijkt te kennen? Of als je volwassen zoon heeft geleerd zelf aan te geven of hij pindakaas of jam op zijn boterham wil?

Wat moet je daar nu mee, als niet-inwoner van Andersland…..

Ik kan me heel goed voorstellen dat het ook moeilijk is om op zo’n manier op dergelijke nieuwtjes te reageren dat wij, Andersouders, daar tevreden mee zijn. Want o o o……wat zijn we gevoelig als het om onze kinderen gaat. En ja, dat geldt ook voor mij, daar ben ik heel eerlijk over.

En wat ook lastig is, is dat andere mensen vaak erg schrikken van het uiterlijk van onze kinderen. Niet zelden een rolstoel, of een stroom kwijl, gedrag wat lastig te duiden is. Moeilijke communicatie, niet spreken, spasmen of epileptische aanvallen.

Om door al die toeters en bellen ‘het kind’ te zien, dat kan soms lastig zijn.

Maar daarom is het zo ontzettend fijn dat er soms gelegenheden zijn waarbij wij ‘onder elkaar’ zijn. Zo treffen wij, ouders van kinderen met een lastige epilepsie en een verstandelijke beperking, elkaar in Parc Spelderholt. Wij zien en spreken elkaar regelmatig, maar de kinderen om wie het gaat en de brusjes: die zien we niet zo vaak.

En waar ik die dag nu zo van geniet, is dat al die ouders zo heerlijk trots zijn. En er is ook alle reden om trots te zijn. En dankbaar.

Neem nu Joel: vorig jaar maandenlang intensive care. Dat hij er bij is, is echt een wonder. En dat hij het zo goed doet, die dag, is ook een wonder. En ja, we zien allemaal aan zijn mimiek, aan de opgewonden gilletjes, dat hij blij is. En daarnaast zit mamma met haar lieve vriend, simpelweg te genieten omdat haar kind er bij is en omdat hij geniet.

Of Lisanne: ze kan niet praten, maar wel ongelooflijk lief lachen. En contact maken met wie daar moeite voor doet. Met haar vader en moeder lekker zwemmen in het warme water. Haar gezichtje ontspannen, en haar ouders blij. Na het zwemmen weer in de mooie kleren die moeder zelf voor haar maakt. Ze ziet er als altijd beeldig uit, inclusief armbandjes in bijpassende kleuren.

Of Mila en Joris: twee kinderen uit hetzelfde gezin. Mila praat, loopt en kan best veel. Zij is een kleuter in een vrouwenlijfje. Heel gelukkig dat ze ‘op het feest’ is. Haar broer, met zijn vergroeide lijf, ligt heerlijk ontspannen tegen mams aan tijdens de snoezelvoorstelling.

En Bram: die is er ook. Hij vindt het een geweldig feest. Jammer alleen dat er in het snoezeltheater geen snoezelballen zijn. En ook jammer dat hij dat een keer of twintig nogal luid meldt: ‘ik wil snoezelballen!’

Want snoezelen is volgens Bram een ballenbak met een zachte rand, en mooie lampjes. En zachte muziek.

En ook jammer trouwens dat er in het kasteel geen ridders zijn: Bram zoekt overal, ook waar dat niet mag.

Maar dat kan allemaal op zo’n dag: als zestienjarige trammelant maken alsof je een peutertje bent. Geen probleem, geen gefronste wenkbrauwen, geen samengeknepen lippen. Geen gewijs naar zijn helm, geen gesmiespel om zijn gedrag.

Het is een dag die we ontspannen met elkaar doorbrengen, gewoon omdat iedereen echt mag zijn wie hij is.

Een dag waarop iedereen zonder woorden snapt waarom wij ontzettend trotse ouders zijn!

soms zijn woorden niet nodig....
Alison Krauss: when you say nothing at all: http://www.youtube.com/watch?v=1SCOimBo5tg&feature=relmfu

It's amazing
How you can speak
Right to my heart
Without saying a word,
You can light up the dark
Try as I may
I could never explain
What I hear when
You don't say a thing