Papieren

Het is wit, zit meestal in een envelop, maar soms ook gekreukeld in een schooltas. Rara, wat is dat?

Uitstekend beantwoord, uw antwoord is JUIST! Het is inderdaad een formulier!

In Bram’s schooltas zit in het zijvakje een stapel dubbel gevouwen, aan elkaar geniete velletjes. Er zit geen envelop om heen en er zit ook geen uitleg bij. Wat is hiervan de bedoeling? Om daar achter te komen, begin ik te lezen. Er staat:

Procedure

• De leerkrachten delen het opdrachtformulier in de eerste schoolweek uit
• Ouders/verzorgers leveren het formulier uiterlijk binnen een week bij de leerkracht in
• Duplicaat medicijnetiket(ten) hieronder op het formulier plakken

Al na drie regels gebeurt er iets met mij, er komt een rood waas voor mijn ogen. Sommige woorden lijken wel vanaf het papier omhoog te komen: OPDRACHTFORMULIER, BINNEN EEN WEEK…..

En dan gebeurt het: ik ga acuut in de nee-stand. De nee-stand, die wij ouders allemaal kennen van onze peuterpubers. Het bekende ‘Ik ben twee, en ik zeg nee’. 

Ik geef toe: het is niet erg volwassen. En in dit geval ook niet terecht, want het is een goed bedoelde, en ook belangrijke, poging om secuur te regelen dat het allemaal goed verloopt als kinderen op school medicijnen moeten krijgen.

Maar mijn reactie zegt wel iets. Het is een overreactie, veroorzaakt door een overkill aan formulieren, procedures, tools, criteria, bezwaartermijnen, machtigingen…..

Voorbeeld? Schoolvervoer aanvragen: elk jaar weer opnieuw een formulier van vier kantjes, waarin naar gegevens worden gevraagd, die ik een, twee, drie, vier, vijf, zes en zeven jaar geleden ook al heb ingevuld. Bram’s geboortedatum, naam, geslacht, en BSN: weinig aan gewijzigd in het afgelopen schooljaar. Formulier moet (altijd binnen een korte tijdsspanne, en soms zelfs na een weekend!) worden ingeleverd, vergezeld van een brief van de specialist van Bram (tuurlijk!) en een stempel van de school.

Nu heb ik me persoonlijk erg ingespannen om de regelgeving aangaande het schoolvervoer binnen de gemeente te versimpelen. En in die hoedanigheid heb ik de gelegenheid gekregen op het Raadhuis te vragen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. En dat viel niet mee.

Mooiste voorbeeld vind ik het antwoord op de vraag waarom er een stempel van de school op het formulier moet. Antwoord: om te voorkomen dat mensen hun kinderen met het schoolvervoer naar een school laten gaan waar ze niet op zitten. Mijn (verbijsterde) wedervraag: hoe vaak is dat gebeurd in de afgelopen, zeg, tien jaar? Antwoord: nog nooit.

Nog nooit: dat betekent dat er gedurende 10 jaar ouders van 450 kinderen een stempel hebben moeten halen bij de school van hun kind, helemaal voor niets!

Ouders die dat meestal allemaal zelf op die school gaan regelen, want wil je alles binnen de gestelde termijn af hebben, dan zit er meestal niets anders op. Stel nu dat de gemiddelde afstand school-huis 20 kilometer is: dan is er dus 10 maal 450 maal 20 kilometer maal twee (want heen en terug) = 180.000 kilometer gereden om te voorkomen dat er kinderen bij een school worden afgezet, waar zij niet op zitten! Alleen al in onze eigen gemeente!

Of in uren, is ook leuk: stel een uur per jaar per stempel: dus 10 maal 450 maal 1 uur = 4500 uur!

Ik krijg nu de smaak te pakken: stel je nu voor dat het uurloon van die ouders 30 euro is ..... dan heeft dit gekost: 135.000 euro!

Grappig! En dat is dan nog exclusief de kosten van degene die die formulieren maakt, kopieert (kopieerkosten!), opstuurt (envelop! portokosten!), degene die de stempel zet, de volgende die het formulier aanneemt en verwerkt. En dat allemaal om te voorkomen dat iemand heel misschien zijn kind met het schoolvervoer naar een school laat gaan waar hij niet op zit.

En al die toestanden, terwijl de gemeente tegelijkertijd ook de leerplichtwet uitvoert. En in die hoedanigheid houdt de gemeente zelf bij welk kind naar welke school gaat. De gemeente weet dus precies wie waar heen moet!

Ik ben een redelijke tijger, maar van de formulierenbrigade bij deze afdeling heb ik niet kunnen winnen. Ik heb vandaag besloten dat ik mijn tijd aan andere zaken ga besteden. Tjongejonge, wie dacht ik wel dat ik was? In de praktijk een soort Don Quichotte, vechtend tegen de windmolens….

Ik troost me maar met het luisteren naar het volgende lied, uit de TVserie Otje. In deze geweldige verfilming van een verhaal van Anne MG Schmidt staat de papieren regelzucht centraal…. Luister, huiver en vooral: lach! Lach om onze eigen dwaasheid….

http://www.youtube.com/watch?v=-iRh3E6I6wQ&feature=related