Slow

Lekker slow: morellen uit eigen tuin



‘Slow’ is in.

Zo is er in ons land een heuse beweging die zich bezig houdt met Slow Food. Op de website van Slow Food Nederland staat de volgende tekst te lezen: ‘Slow Food is een internationale beweging voor ecogastronomie.’

Zoals trouwe lezertjes, vrienden en familie weten zijn Bart en ik absoluut vóór gastronomie. En vooruit, onze Wageningse tijd heeft ons ook ecobewust gemaakt. Vandaar ook dat wij een moestuin hebben, een lapje grond met vette polderklei, op een heus moestuincomplex.

Wij proberen in onze moestuin dingen te kweken die een beetje bijzonder zijn. Zo staat er een enorme vijgenboom, die dit jaar al weer een flinke oogst heeft opgeleverd. Een deel daarvan is zo, hup, uit het handje opgegeten, een deel is met dessertwijn opgekookt en verdwenen, een volgend deel is naar een vriend gegaan en de rest ligt in de vriezer te wachten op een bestemming.

Op de tuin staan ook veel bessenstruiken en frambozenstruiken. Wij hebben ons ooit voorgenomen dat wij geen jam meer zouden kopen in een winkel, en daar houden we ons al zeker acht jaar aan. De oogst van de tuin staat garant voor voldoende potten jam, ook voor familie en vrienden. Ik voel me stiekem altijd een heel Verantwoordelijke Huisvrouw als ik de potjes met jam zie staan, dat geeft me een soort ouderwetse trots.

Bij ons huis hebben we fruitbomen. Vanavond is het eindelijk even droog. En daarom kunnen we nu eindelijk in onze achtertuin de appeltjes rapen die van de verwilderde appelboom zijn gevallen. Bram zit nog aan tafel als ik ze begin te schillen om er appelmoes van te maken (ja, ook voor de voorraad!).

En daar is hij dan opeens, wandelend tussen de appeltjes: een slak, met een prachtig huisje! Bram sluit hem meteen in zijn hart. Slak krijgt een eigen bakje, met appelschilletjes. Slak krijgt ook een naam: Schlomo. Goede suggestie van Bart.

Bram zit op zijn stoel en bestudeert Schlomo van alle kanten. Hij is helemaal verdiept in zijn nieuwe huisdier. Schlomo heeft een soort voelsprieten die hij naar voren steekt terwijl hij langzaam over de appelschillen schuift.

Er zijn ongelooflijk spannende momenten, bijvoorbeeld als Schlomo aan het eind van een appelschil is gekomen: zal hij het redden, of zal de appelschil doorbuigen onder zijn gewicht, en zal Schlomo daardoor een buiteling maken?

De meiden vinden het maar niets, die slak. Zo’n vies, slijmerig beest. Buiten gehoorsafstand van Bram wordt mij dringend verzocht Schlomo uit ons huis te verwijderen, maar dat weiger ik.

Bram kijkt naar de slak, en ik kijk naar Bram. Bram heeft nog steeds wat hele jonge kinderen hebben: een oprechte verwondering over de wereld. Hij ontdekt nieuwe dingen door heel goed te observeren: met zijn ogen, maar ook door te voelen.

En als je met hem mee kijkt, zie je zelf ook leuke, nieuwe dingen. Zoals dat Schlomo moet poepen! Er komt een bruin sliertje uit het huisje, de slak krimpt een beetje in elkaar alsof hij behoorlijk moet persen. Het duurt wel een paar minuten, dan is Schlomo klaar. Bram en ik voelen ons allebei opgelucht, we zagen gewoon dat de slak buikpijn had!

Met Bram kun je niet anders dan Slow. Als je haast hebt, raakt Bram in paniek en duurt alles juist langer. Slow is voor Bram noodzaak.

Slow levert ook veel op, zoals bijvoorbeeld dit geweldige slakkenavontuur, waarvoor je niet eens van je stoel hoeft op te staan.