Handjes geven

Bram plukt peren

‘Ik ken die mensen niet, dus ik geef geen hand’, meldt Bram aan het ontbijt.

Wij proberen Bram voor te bereiden op het bezoek van Sonja, Roel, Max en Lieve. Bram kent hen inderdaad niet. Wij kennen Sonja en haar man van de patiëntenvereniging. Hun dochter Lieve heeft net als Bram een epilepsiesyndroom, en zij is ook 16 jaar.

Elke dag weer proberen wij het leven voor Bram overzichtelijk te maken. Onverwachte dingen maken hem van streek en zijn gedrag is dan niet erg gemakkelijk. En Bram begrijpt daarnaast niet vanzelf hoe je je gedraagt als er bezoek komt. Dus bespreken wij met Bram het programma van die dag door, in de hoop dat het dan op het ‘moment suprême’ soepeltjes verloopt.

Maar nu blijft Bram hangen bij regel 7 vers b, die zegt dat je wildvreemden geen hand geeft. Een regel ingevoerd om Bram’s al te vrije omgangsvormen wat aan banden te leggen. Want je kunt niet op straat zomaar andere mensen gaan omhelzen, op de billen slaan, of een handje geven.

Bart en ik zuchten. Hoe peuteren we hem aan zijn verstand dat je sóms vreemden juist wel een handje geeft, omdat het doel daarvan is, dat je elkaar daarna wel kent? Het is een ‘kip en ei logica’ waar ik zonder Bram zeker nooit over had nagedacht.

Die middag gaat de deurbel, daar is het bezoek. Wij begroeten hen zoals het hoort, dat wil zeggen: Eva, Femke, Bart en ik. Bram niet, want die ziet helemaal niets. Hij is woedend: pappa is met hem boodschappen gaan doen, zonder koffie te gaan drinken. En dat pikt meneer niet. Hij begroet helemaal niemand en komt alleen even zijn kamer uit om Bart een flinke stomp te geven. Daarna verdwijnt hij weer om onder zijn bureau te gaan mokken.

Na verloop van tijd ontdooit hij, en komt hij Lieve zijn K3-DVDs laten zien. Lieve is ook fan van K3. Eindelijk is er rust om het bezoek goed te bekijken. Lieve ziet er heel schattig uit, ze is heel tevreden. En Max, de broer van Lieve, is een stoere jongeman, net iets ouder dan Eva.

Het is ontzettend gezellig. En wat me zo opvalt is dat Lieve en Bram hetzelfde niveau hebben. Ze kunnen allebei praten, lopen, lachen. Ze zijn alle twee autistisch en hebben qua ontwikkeling hetzelfde niveau. En ze houden dus alle twee van K3. Het gebeurt niet zo vaak dat ik een kind zie dat zo op Bram lijkt. Ik vind het zo leuk! En wat is Lieve schattig, echt een heerlijke meid.

Wat me ook opvalt, is hoe Max met Lieve omgaat: hij heeft veel oog voor zijn zus, hij houdt haar telkens goed in de gaten. En daarin lijkt hij erg op Eva, die ook zo zorgzaam is voor haar broer.

Sonja en ik mijmeren erover hoe mooi het zou zijn als Max en Eva later samen een Thomashuis zouden beginnen, waar Lieve en Bram dan zouden kunnen wonen.

We hebben een heel gezellige middag en avond. Bram en Lieve plukken samen peren: Bram haalt ze van de boom, en Lieve stopt ze in een tasje. Gaan nog even wandelen met de hondjes. Lieve en Bram kijken samen in zijn kamer naar een DVD van K3. Eten lekker ‘salagna’ en preitaart. En na de koffie gaan ze weer naar huis.

Bij het afscheid geeft Bram iedereen keurig een hand. Uit zichzelf. Logisch: hij kent die mensen toch?