Een tijd geleden ontmoette ik via via een andere moeder van een jongen met epilepsie. Na een aantal moeilijke jaren met veel aanvallen en veel leerproblemen ging het nu eigenlijk heel goed. De epilepsie was redelijk goed onder controle. En nu hij twaalf jaar was, was hij ook qua leren zo ver dat hij de overstap kon maken van het speciaal basisonderwijs naar een gewone vmbo-school. Prachtig zou je zeggen.
Maar moeder maakte zich zorgen. Ze vertelde dat ze het moeilijk vond om hem zelf naar school te laten fietsen (dat snapte ik), en dat ze hoopte dat het met de epilepsie op school goed zou gaan (snapte ik ook). Dat ze hoopte dat men begrip zou hebben voor zijn soms wat trage reacties (snapte ik wederom). Dat ze de veilige omgeving van het speciale onderwijs zou missen, en ook het taxibusje (snapte ik ook).
Om daarna af te sluiten met: ‘Jij bóft maar dat je zoon verstandelijk gehandicapt is!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten