De aardbeienkoningin

Om 12 uur vanmiddag word ik onrustig, Bart kan elk moment met Bram thuiskomen. Bram was afgelopen week met het Nationaal Epilepsie Fonds op kamp. Een hele week werd hij begeleid door een stoere 22jarige jongeman. Bram had er verschrikkelijk veel zin in.

Wat is het geweldig dat mensen zich zo willen inzetten voor iemand anders! Dat mensen deze verantwoordelijkheid willen overnemen. Via de telefoon hebben we al gehoord dat het goed gaat met Bram en dat hij het leuk heeft.

Maar nu is hij bijna weer thuis. Ik zit te wachten in de keuken en kijk uit het raam. En dan stopt de auto voor de deur. Femke, Pip en ik rennen naar buiten. Bram stapt uit, hij roept Pippi en knuffelt haar. Femke vraagt om een knuffel en die krijgt ze. Ik roep ook, maar mij ziet hij niet staan.

Met zijn grote schoenen aan slungelt meneer naar binnen. Hij gaat direct naar zijn kamer. Hij is doodmoe. We proberen nog even of hij iets wil eten of drinken, maar hij wil eigenlijk maar één ding: slapen.

Bart stopt hem in bed. Ik ga even bij hem kijken. Daar ligt onze puber, onder zijn geweldige nieuwe Droomboomdeken, met zijn knuffel Robert in zijn armen gekneld. Hij kan zijn ogen nauwelijks open houden. Ik vraag Bram hoe het was. ‘Nou, heel leuk. Ik heb een aardbeienkoningin gezien!’. ‘Een echte?’, vraag ik. “Ja, een hele echte. Met een rode jurk. Met zwarte stippen. En een gele kroon.’

Dan gaan de luiken dicht, ik geef hem nog even een lekkere knuffel. Zachtjes trek ik de deur achter me dicht.

Bij het opruimen van zijn spullen kom ik een pot aardbeienjam tegen. Van de Aardbeienhof. Daar kun je van alles leren en doen wat met aardbeien te maken heeft, lees ik op de website van de Aardbeienhof. Daar vind ik ook een foto van de Aardbeienkoningin.

Ik snap best dat Bram daar aan terug denkt, het is letterlijk en figuurlijk een lekker ding.