Wie wel eens gevlogen heeft, herkent het beeld: de steward of stewardess die een soort ballet opvoert, waarin de veiligheidsmaatregelen worden uitgelegd. De meeste mensen kijken er met een half oog naar, ik ook. Maar laatst werd ik getroffen door een onderdeel van de uitleg. Dat zat zo:
De stewardess legde uit hoe we moesten handelen als plotseling de luchtdruk in het vliegtuig zou wegvallen. Uit het demonstratiekoffertje kwam een mondkapje dat de stewardess (op onnavolgbaar charmante) wijze voor haar neus bond. En daarna sprak ze de woorden: ‘u dient eerst zelf het mondkapje voor te doen, voordat u uw kind helpt’.
Tjonge, dacht ik eerst, wat een overbodige opmerking….natuurlijk moet je eerst jezelf helpen, duhhhhh!
Maar toen schoot door me heen dat dit natuurlijk net zo goed geldt voor wie er met zijn/haar kind door Andersland reist! Wij Anders-ouders zijn geneigd om eerst ons kind te helpen, dan eventuele andere kinderen en pas daarna onszelf…..
Eerst onszelf helpen, dat zouden we allemaal iets vaker moeten doen. Eerst zelf voldoende lucht hebben, want dan pas kun je een ander goed helpen.
Ik heb zelf deze week weer mogen ervaren hoe het voelt als je die lucht niet krijgt. Dan heb je ook geen energie meer om goed te reageren op je kind, alles lijkt zwaarder en donkerder dan het is. En relativeren lukt al helemaal niet meer.
Bram heeft dinsdag mijn keuken onder water gezet, hij vond het zelf heel grappig, hij had het gezien bij Pietje Bell. Maar voor mij was het letterlijk en figuurlijk de druppel die mijn emmer deed overlopen. En in de ‘moodswing’ van dat moment kon ik er de humor helemaal niet van inzien, sterker nog, ik trok het voorval moeiteloos door naar een toekomst waarin Bram als volkomen onhandelbaar beschouwd zou moeten worden.
Nu heeft hij 2 dagen gelogeerd en ik heb zo’n zin om hem op te gaan halen! Ik heb die 2 dagen kunnen bijtanken, lekker met de meiden de dingen kunnen doen die wij leuk vinden. Lekker buiten gelopen met de hond, even naar mijn ouders, en daar in een geweldige boshut iets gegeten en gedronken. Met Bart een leuke film gekeken, de boodschappen gedaan.
En dat wens ik alle ouders uit Andersland voor 2011 toe: dat zij zichzelf gunnen om op adem te komen, wat lucht te krijgen, tussen alle hectiek die hun kind met zich meebrengt.
Ik wens u allen een adembenemend mooi 2011 toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten