Het is eerste kerstdag 2010, ik ben bezig met het kerstontbijt. En zoals elk gezin, hebben ook wij bepaalde tradities, rituelen, die terug komen bij bepaalde gelegenheden. Zo eten we bij feestelijke gelegenheden altijd in de woonkamer, aan een oude tafel die Bart en ik 4 jaar geleden hebben gekocht. We gebruiken daarbij het mooie serviesje en het mooie bestek.
Ik zet ook de kleine potjes met jam op tafel: in het najaar zelfgemaakt van onze eigen bessen. En speciaal voor kerst in deze potjes gedaan. En natuurlijk is er voor iedereen een eitje bij het ontbijt.
Sommige tradities zijn al heel oud: de roomboter bijvoorbeeld die in een wedgwood schaaltje wordt opgediend, versierd met een roosje van boter: dat deed mijn moeder ook al, en misschien haar moeder ook al wel…
Terwijl ik zo bezig ben, denk ik na over deze tradities. Ze geven een gevoel van veiligheid, en roepen herinneringen op aan andere fijne momenten.
Ik denk ook na over Bram, en bedenk dat zijn leven eigenlijk van tradities aan elkaar hangt. Dat hij in zijn leven die tradities nodig heeft om zich veilig te voelen.
Bram 'kent' de dagen van de week bijvoorbeeld alleen doordat er telkens vaste dingen gebeuren:
- maandag gaat hij weer naar school
- dinsdag is er gym op school
- woensdag gaat hij logeren
- donderdag gaat hij naar stage
- vrijdag komt hij thuis en is zijn ‘knutseljuf’ bij ons
- zaterdag gaat hij naar hockey
- zondag eet hij een ei bij het ontbijt.
Op de deur van zijn kamer hangt een groot pictobord met daarop de pictogrammen van de dagen en daarnaast één pictogram: bij de zaterdag is dat bijvoorbeeld het pictogram van hockey, op zondag een picto van een eitje.
Aan het kerstontbijt heeft Bram het erg moeilijk: ik moet hem, vastgezet in zijn stoel, een time-out geven in zijn kamer. Hij kan alleen gillen en wil met zijn bestek en het servies gaan gooien. Uiteindelijk bedaart hij en hebben we een gezellig ontbijt.
Na het ontbijt vraagt Bram opeens welke dag het is. Het antwoord is eerste kerstdag, een zaterdag. Daar is Bram even helemaal stil van….’Waarom eten we dan een eitje? Het is toch geen zondag?’
Ik krijg een steek in mijn hart als ik dit hoor: arme vent!
Want ik besef: onze tradities botsen helemaal met de zijne…… we eten aan de verkeerde tafel en we eten een eitje op de verkeerde dag….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten