Als je een mooi kledingstuk wilt kopen, dan heb je de keuze: maatwerk of confectie. Voor maatwerk heb je een grotere beurs nodig, maar als je het kan betalen, is maatwerk fijn. Je kunt zelf de stoffen uitkiezen, de snit bepalen: echt alles, tot en met de vorm en kleur van de knopen. Geen wonder dat mensen blij worden van maatwerk!
Sophie, de dochter van mijn vriendin Marion, is deze week uit huis gegaan.
Al eerder is Sophie in een woning gaan wonen, waar ze het heel erg naar haar zin had. Maar omdat Sophie in een andere plaats naar de dagbesteding gaat, ontstond er een probleem. Want de instelling wilde niet betalen voor het vervoer van Sophie van huis naar ‘werk’. Het management van de instelling had daar namelijk regels voor bedacht. En hoe lang Marion ook praatte en met welke argumenten ze ook kwam: de regels bleven de regels, en daar kon (‘het spijt ons echt’) niet van worden afgeweken.
Vandaar dat Sophie weer thuis is komen wonen. Want vervoer vanaf haar ouderlijk huis naar de dagbesteding: dat kan wél volgens het management.
Maar nu is er dan eindelijk een andere woning gevonden. Vlak bij het huis van haar ouders, en (niet onbelangrijk): vanaf dit huis is vervoer naar de dagbesteding mogelijk.
Afgelopen zondag is het zo ver: Sophie gaat wonen in haar nieuwe huis. Via de mail krijg ik een mooie brief van Marion. Met foto’s van Sophie als babietje, van het afscheid van het logeerhuis, van de verhuizing, van de nieuwe badkamer met de mooie kikkerbadmat, van de ingebouwde kasten. En foto’s van de kledingsetjes die het jongere zusje van Sophie voor haar heeft uitgezocht, zodat ze er elke dag mooi uit ziet: wat is dat toch lief!
Ook foto’s van Sophie in haar nieuwe huis. Ik speur de foto’s af om te zien hoe ze kijkt: tevreden en rustig, gelukkig!
Marion en Frank hebben met Sophie besproken hoe het gaat in het nieuwe huis: nieuw huis en dus ook nieuwe regels! Dat is spannend voor Sophie.
Heel spannend is het ook voor Marion en Frank. Tussen de regels door lees ik dat Marion verdrietig is, en haar kind (nog) niet vol vertrouwen laat gaan.
Marion heeft veel moeten praten om van het confectieaanbod van de instelling maatwerk te maken. Bijvoorbeeld door te eisen dat de mannelijke persoonlijk begeleider van Sophie niet degene is die haar onder de douche zet. Want het voelt niet goed, een vent die jouw volwassen dochter moet helpen bij het wassen. Gelukkig is er begrip en is het netjes geregeld.
Vraag en aanbod….zo ziet ‘de markt’ in elkaar, ook in Andersland. Maar anders dan in de gewone wereld is het aanbod in Andersland alles bepalend, wat de ‘markt’ ervan vindt doet er niet altijd even veel toe.
Ik weet dat er veel frustratie bij Andersouders is over dat aanbodsgerichte denken. ‘Zo doen wij dit nu eenmaal!’, is een veel gehoord excuus. Maar helaas, onze kinderen zijn vreemde snoeshanen, vaak passen zij niet helemaal, of zelfs helemaal niet, bij het aanbod. Meestal komt het uiteindelijk wel (ongeveer) goed, maar dan is er al veel gebeurd. Dingen die voorkomen hadden kunnen worden, door gewoon even mee te denken en vooral ook: door ouders serieus te nemen.
Anderskinderen hebben maatwerk nodig, geen confectie. En als het al confectie moet zijn, dan graag confectie met een warme en menselijke maat.
Via de telefoon hoort Marion dat het goed gaat met Sophie. Vandaag komt ze al weer naar huis, lekker onder moeders vleugels. En dat past precies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten