dinsdag 19 juli 2011

Bij de pinken


Vandaag heb ik twee keer goed nieuws voor u! Het eerste goede nieuws is dat blijkt dat wij ook zonder Bram in staat zijn avonturen te beleven. En het tweede goede nieuws is dat wij het avontuur van vandaag hebben overleefd. En dat zelfs zonder noemenswaardige kleerscheuren. Er is vandaag een moment geweest dat ik daarover zo mijn twijfels had.

Ons avontuur begint eigenlijk al gisteren. Bart heeft een wandeling uitgestippeld, van het ene meertje via een riviertje naar een ander meertje. De wandeling zal een kleine twee uur duren, enkele reis.

Vanmorgen aan het ontbijt meldt Bart dat het eerste stuk van de wandeling vrij vlak loopt, maar op het laatst moeten we pakweg 500 meter stijgen. Natuurlijk krijgen we daar meteen een flinke discussie over, omdat ik niet geloof dat die wandeling dan maar twee uur duurt. Bart weet zeker van wel, want het kost volgens hem hooguit een half uurtje tot een uur om die 500 meter te stijgen. Er ontspint zich een discussie over hoeken, graden, afstanden, wandelsnelheden…enfin, hier komen wij samen niet uit, wij besluiten ‘to agree to disagree’.

Wij rijden naar het beginpunt, we hebben allen onze wandelschoenen aan, broodjes mee, worst mee, repen chocolade, water mee. Pip loopt zonder wandelschoenen als een volleerde Berner Senner door de bergen.

Op het eerste bordje dat we tegen komen, staat dat de door Bart geplande wandeling 3,5 uur duurt: ha, toch leuk om gelijk te hebben, zo kinderachtig ben ik dan ook wel weer!

We wandelen en wandelen. De zon schijnt, de rivier stroomt, de bloemen bloeien. Na een uurtje komen we bij een parkeerplaats. Daar staat een meneer met een jonge koe, een pink. Ik denk nog: ‘Wat een leuke koe, ik ga er een foto van maken’. Maar dan roept die meneer ons iets toe, we moeten ons uit de voeten maken! Dit is een gevaarlijke koe!

We verschuilen ons achter de auto’s, maar de koe komt achter Bart en Pippi aan. De meneer probeert de koe in bedwang te houden, en van het parkeerterrein weg te drijven. Hij roept ons toe dat we over het hek moeten springen, en snel, want deze koe is heel wild, hij heeft zijn vrouw al verwond. We klauteren zo snel we kunnen over een hek, en over nog een hek. De meneer laat ons in de tussentijd zien dat de koe ook een auto heeft beschadigd.

Gelukkig, we hebben het gered, de meneer duwt de koe naar de andere kant van het gaas. Wij wanen ons veilig en wandelen verder. De zon schijnt nog steeds, de rivier stroomt nog, en de bloemen bloeien. Wij wandelen en wandelen. Bart heeft nu een nieuw doel gesteld: we lopen nu tot aan de waterval, dan kunnen we daar lunchen. Dan hebben de meiden echt iets om trots op te zijn, en hebben ze hun lunch helemaal verdiend! Zegt Bart.

Natuurlijk krijgen wij ook hier een discussie over, want de meiden hebben honger, en ik vind dat we ze niet moeten overvragen. Een mevrouw meldt ons dat de waterval nog 40 minuten lopen is, dat is voor nu te ver. We gaan eerst lunchen. We vinden een mooie plek in een drooggevallen riviertje. We moeten flink afdalen voor we er kunnen zitten maar dan heb je ook wat. De broodjes smaken prima, de worst en de chocolade ook. Eva klimt met Pip aan de andere kant van de rivier omhoog. En dan gebeurt het….

Daar staat onze vriendin de koe weer! Samen met al haar vriendinnen. We schrikken ons een ongeluk, maar Bart zegt: ‘die koe kan niet zo snel in die rivierbedding komen!’. Maar dat is een vergissing, binnen een paar seconden staat onze vriendin naast ons.

We klimmen als een stel dollen aan de andere kant de rivierkant op en zetten er de pas in. Eva voelt de koe ademen in haar nek. Dan blijkt dat de koe het heeft gemunt op Pip, die overigens ook lekker begint te grommen.

Bart loopt weg met Pip, met in zijn kielzog de Boze Koe. Ze volgt hem op een halve meter afstand. Eva, Femke en ik volgen Bart, die we al snel niet meer zien. Ik doe het zowat in mijn broek, denk elke keer dat ik Bart en/of Pip om de hoek zal zien liggen, vertrapt door de koe.

Bart loopt ondertussen stevig door, Pip ook, en de koe ook. Dan gaat Bart’s telefoon, hij neemt op, het is onze dierenarts die Bart wil vertellen dat de uitslag van het biopt van Pip’s achterwerk goed is. Bart meldt dat dit wellicht niet zo’n goed moment is voor een telefoongesprek, omdat hij wordt belaagd door een koe.

Bart loopt verder met een grommende Pip aan lijn, en een briezende koe op een halve meter achter hem, en maakt ondertussen angstaanjagende geluiden om de koe op een afstand te houden. Uiteindelijk komt Bart na zeker 500 meter aan bij de parkeerplaats, hij doet het hek open en is veilig en wel buiten bereik van de koe.

Na een paar minuten zijn ook wij bijna bij het hek, nog twintig meter. We zien Bart en Pip ongedeerd staan, en halen opgelucht adem. Maar dan….dan stapt onze vriendin uit de bosjes, en gaat precies voor het hek staan: we kunnen er nog steeds niet langs.

Ondertussen is er een familie die probeert vanaf de parkeerplaats op het wandelpad te komen. Bart waarschuwt ze, maar de hele familie moet vooral erg lachen. Pa en moe gaan als eersten, de koe komt op ze af. De familie moet nog harder lachen, maar dan geeft onze koe mevrouw een stevige duw. Daar ligt ze in één klap op haar rug, haar petje vliegt af, de familie is meteen stil op een enkele gil na. Het duurt even, mevrouw ligt en koe staat en kijkt… Gelukkig heeft mevrouw niets, meneer helpt haar overeind. De koe is nu even bezig met dit tweetal.

Snel lopen wij drietjes er langs, Bart duwt het hek open en we zijn veilig, tenminste voor nu. Want we weten dat de koe aan de andere kant van het parkeerterrein kan komen. We zien een plas met bloed liggen, vers…

We rennen er vandoor, over het eerste wildrooster, en lopen en lopen… Na pakweg een half uur lopen bereiken we het tweede wildrooster, en dan halen we opgelucht adem: nu zal ze ons toch niet meer achterna komen!

We genieten van het laatste stuk wandeling, het weer is ook opgeklaard. In de verte zien we de uitspanning liggen waar we even iets gaan drinken. Dat hebben we echt verdiend, want we hebben al met al toch vier uur gelopen, en een avontuur beleefd.


We zitten heerlijk in de zon, met ieder een glas cola. Pip springt in het ijskoude bergmeertje om  te zwemmen, ze steelt de show en wordt door wildvreemden gefilmd. Maar dan…..dan is er opeens weer tumult. Want wie staat daar? Juist! Onze lieve koeienvriendin, ze is inmiddels op het terras aangekomen, op een uur wandelen van de parkeerplaats! Er zijn bouwvakkers aan het werk, zij nemen mevrouw in de houtgreep en voeren haar af. Wij pakken onze biezen en vertrekken.

Het is wel een beetje beschamend: twee landbouwkundig ingenieurs (want dat zijn Bart en ik), op de vlucht voor een koe!



ode aan koeien door Brigitte Kaandorp: http://www.youtube.com/watch?v=V7n3juOWlG8

1 opmerking:

  1. Hey Maaike,

    Erg gelachen... (sorry). Jullie waren niet de enige deze zomer, zie: http://www.trouw.nl/tr/nl/5948/Dierenwelzijn/article/detail/2869720/2011/08/26/Koeien-vallen-wandelaars-aan-in-Zwitserland.dhtml

    Groetjes,
    Annemarie (Damen)

    BeantwoordenVerwijderen