Dit jaar gaan we zonder Bram op vakantie, naar Oostenrijk. Naar een boerderij met appartementen, en: er is een manege bij. Goedmakertje voor Eva en Femke, want bij de vakantie van dit jaar hoort ook iets wat hen wat minder aanspreekt: stevige bergwandelingen! Die kunnen we, nu Bram niet mee gaat, weer eens gaan maken.
Eva en Femke hebben daar stevige schoenen voor nodig, vandaar dat wij op een zaterdagmiddag een winkel met 'outdoor'producten bezoeken.
In de winkel worden we te woord gestaan door een mevrouw met een licht Oost-Europees accent. Ik vraag haar waar ze vandaan komt en het antwoord is: ‘Uit Bosnië’.
Eva en Femke hebben daar stevige schoenen voor nodig, vandaar dat wij op een zaterdagmiddag een winkel met 'outdoor'producten bezoeken.
In de winkel worden we te woord gestaan door een mevrouw met een licht Oost-Europees accent. Ik vraag haar waar ze vandaan komt en het antwoord is: ‘Uit Bosnië’.
Wij raken aan de praat, en zij vertelt in een paar zinnen over haar belevenissen sinds ze hier in Nederland kwam, 16 jaar geleden. ‘Ik wilde onafhankelijk zijn, mijn eigen geld verdienen. Ik heb snel Nederlands geleerd, en een baan gezocht. Het gaat nu heel goed met me. En ook met mijn twee zonen’.
Ze straalt als ze antwoord geeft op mijn vraag wat haar jongens doen. ‘Beiden afgestudeerd, de ene werkt als piloot, de andere is ICT-specialist in het buitenland’.
Ze vertelt veel ook niet, maar dat kan ik zelf inkleuren Bijvoorbeeld als ze zegt: ‘mijn man, mijn tweede man bedoel ik, houdt ook zo van bergwandelen’.
Wat ze niet zegt, zie ik toch voor me. Door de foto’s uit de krant in 1995. Door de Tv-beelden van toen, en die van daarna: als er weer een massagraf werd gevonden, als er een grote herbegrafenis was.
Zij was er dus bij, in 1995, met haar twee, toen nog jonge, kinderen. Zij heeft haar man daar verloren en is als vluchteling met haar kinderen naar ons land gekomen. Ze heeft met opgeheven hoofd haar leven helemaal opnieuw vormgegeven, met letterlijk niets aan bezittingen. Zonder man, en met een oorlogstrauma. Met twee jonge, ongetwijfeld ook getraumatiseerde, kinderen.
En nu staat ze daar voor ons: zelfstandig, trots en ook weer gelukkig.
En nu staat ze daar voor ons: zelfstandig, trots en ook weer gelukkig.
Haar verhaal raakt me enorm, wat een levenskracht: ik neem mijn pet heel diep voor haar af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten