Nagels knippen

Het is precies 6.40 als ik wakker word. Dat is de tijd waarop de wekker normaal gaat…. thuis, doordeweeks. Best vervelend dat ik altijd exact op die tijd wakker word, of het nu weekend is of niet. Of zoals nu, op de eerste vakantiedag in Oostenrijk. Ik ben echt klaarwakker, sta daarom maar op en ga met Pip wandelen.

Buiten stap ik zo een idyllisch plaatje in. Daar hebben we gisteravond laat niets van gezien, het was pikkedonker. We zitten in een glooiend landschap, gras, bloemen, her en der bomen. Prachtige houten huizen, met balkons met daarin de meest prachtige bloemen. De zon schijnt. In de verte hoor ik het geluid van koeienbellen (Milka-koeien? Zie ze niet, houd het beeld daarom zo vast). Wat ontbreekt in het plaatje zijn mensen, maar gelukkig: daar stopt juist een busje en wat springt daar kwiekjes uit? Een jongeman in korte bruine broek, rood-wit geblokt overhemd en groen hesje: type ‘skileraar in de zomer’. Mijn dag begint goed!

Tevreden ga ik huiswaarts waar niemand mijn verhaal wil aanhoren. Iedereen slaapt nog, en Bart bromt nijdig dat hij verder wil slapen. Ik stap weer in bed, en ga eens lekker liggen nadenken/piekeren. Het kost me moeite om de overgang van thuis (drukte en Bram) naar hier (rust en geen Bram) te maken.

Ik denk aan de weken die achter ons liggen. Er is zo ontzettend veel gebeurd…. Eva’s verjaardag, kinderen veel vakantie (‘vakantiespreiding’ binnen onze gemeente, met als resultaat dat ik tussen begin mei en half juli 6 weken kinderen thuis had, waarvan 4 weken Bram), Bart op congres en zijn jaarlijkse drie drukke weken ‘onderwijs aan geneeskundestudenten’. Femke’s avondvierdaagse. Diverse eindejaaruitvoeringen van Eva en Femke.

Inspannende dingen (lobby voor het epilepsieonderwijs), dingen om trots op te zijn (het feit dat het ons gelukt is de Tweede Kamer unaniem (Kamerbreed? klinkt zo tapijtwinkelachtig) te laten stemmen voor een motie voor het behoud van de ambulante dienst van de scholen).

Feestelijke dingen, zoals de voorbereidingen op de geplande festiviteiten voor het 25jarig bestaan van de contactgroep bij de patiëntenvereniging, waar ik als vrijwilliger bij betrokken ben. Een heus congres, met sprekers die graag willen komen, en allerlei mensen die graag willen helpen. De brochurereeks voor dezelfde vereniging. De medewerking van veel ouders en betrokken professionals.

Leuke dingen, de geboorte van ons nieuwe hondje, en dat we al even mochten komen kijken.

Maar vooral ook: dat we zonder Bram op vakantie gaan. En dat we hem voor het eerst twee lange weken overdragen aan de zorgen van het logeerhuis en mijn ouders. Hierover heb ik me heel heel heel druk gemaakt.

In praktische zin: ik heb al zijn kleding voorzien van strijklabels, voor drie weken medicatie ‘uitgezet’ in zijn medicijndozen. Nagedacht over welke spullen waar heen moeten: logeerhuis en bij opa en oma. Dat er op beide adressen een reserve-maagsonde moet liggen, je weet maar nooit! Hoe het moet met de juffendag (gewoon al eerder een kadootje gegeven).

En in emotionele zin: vrijdag komt mijn vader de spullen bij ons thuis halen en Bram van school halen. Eva en ik gaan nog even mee naar school, om Bram gedag te zeggen. Bram heeft veel aanvalletjes maar straalt van oor tot oor. Hij heeft er zin in, in het logeren bij opa en oma. Wat wij gaan doen, weet hij niet: hij heeft er niet naar gevraagd, hij leeft meer en meer in zijn eigen wereldje. We hebben het maar zo gelaten, zo is het voor hem goed, al voelt het wat stiekem allemaal.

Mijn vader wil wegrijden met Bram, maar dan bedenk ik me opeens een belangrijke omissie.....Ik ben iets ongelooflijk belangrijks vergeten, iets waarover ik nog niets gemaild, verteld, geschreven heb… ‘Pap, stop! Jullie moeten niet vergeten zijn nagels te knippen!’.

Mijn vader zegt niets, hij kijkt me alleen maar fronsend aan. ‘Dat kan hij niet zelf, nagelknippen…. vandaar…’, piep ik, als uitleg. Ik hoor zelf hoe raar het klinkt.

Mijn vader knikt me eens toe: ‘Kind, het komt allemaal dik in orde. Je moeder en ik zullen hem helemaal keurig schoon afleveren. Ga nu maar gewoon op vakantie!’.

Daar vertrekken we dan van school. In twee auto’s, eentje met opa en Bram, en eentje met Eva en mij. Bij het kruispunt gaan wij rechtsaf, en opa rechtdoor. Ik zie door het dakraam twee zwaaiende handen: een korte brede van mijn vader, en een lange slanke van Bram. Ik kan een snik niet onderdrukken. Eva kijkt me aan en zegt moederlijk: ‘Geeft niet, mam. Ik snap het wel!’.

En precies daarom, omdat wij dochters hebben die veel te veel snappen voor hun leeftijd, gaan we nu alleen met hen op vakantie.

Ode aan dochters:

Marco Borsato: http://www.youtube.com/watch?v=eG-8qGysw8U