maandag 15 november 2010

Weemoed


Een paar weken geleden stond ik even met mijn moeder op mijn oude meisjeskamer, nu al jaren door mijn moeder ingericht als de plek waar ze zich lekker kan terugtrekken. Het hangt er overvol, met leuke schilderijtjes, maar vooral met foto’s. ‘Kijk’, wijst mijn moeder, ‘dit is die leuke foto van Bram, die vind ik de allerleukste die ik ooit van hem heb gemaakt.’  Ja, leuk is de foto zeker! Je ziet een schaterende Bram, toen bijna 2 jaar oud, op een vuurrood hobbelpaard in een speeltuin. Zijn bolle wangen zijn rood van de kou, zijn jasje zit stevig dichtgeknoopt en voeten steken in zijn allereerste schoentjes: bruine leren veterschoenen, maat 21.

En waarom is het er dan opeens toch weer: dat rotte gevoel, dat zelfs herinneringen aan de tijd voor Bram ziek werd zo zwart kan kleuren. Ik noem het altijd mijn weemoedgevoel, weemoed naar de tijd dat alles nog ‘goed’ was. Anderhalf jaar geleden schreef ik er het volgende gedicht over.


In een ander leven

Zag ik nu een grote puber staan
Zou je nu steeds meer je eigen weg gaan
Zou je misschien wel stiekem roken
zou je je huiswerk maken

In een ander leven

kon je alles goed begrijpen
ook de dagen van de week en de cijfers op de klok
de namen van alle mensen onthouden
lol maken met je vrienden op de hockeyclub

In een ander leven

kwamen veel van je dromen uit
een schooldiploma en een rijbewijs
later piloot, of dokter, of leraar in het onderwijs
een meisje om van te houden.

in dit leven

laten we je in je waarde
kijken wij voor je op de klok
benoemen we telkens weer de dagen
stellen we de mensen aan je voor.

In dit leven

Troosten we je als je in de war bent
Rapen we je op als je gevallen bent
lachen we met jou telkens om dezelfde grap
nemen we alles stap voor stap

In dit leven

Laten wij onze dromen varen
En dromen we toch met de jouwe mee
Buffelen we door de donkere dagen
Genieten we als het kan en mag…

Maar soms
Soms denken we aan dat andere leven
Dat zo stralend, zo verwachtingsvol, zo ongelooflijk vanzelfsprekend
Jouw toekomst was.

Maaike
14 maart 2009

Geen opmerkingen:

Een reactie posten