Virtual Village…

It takes a village to raise a child….Dat zijn mooie woorden, en heel waar…er is een dorp nodig om een kind op te voeden.

Als moeder van 2 dochters met wie het gelukkig heel goed gaat (afkloppen…) heb ik gelukkig ook ‘zo’n dorp’  om me heen. In dat dorp wonen bijvoorbeeld de leerkrachten op school,  die Eva en Femke net zo goed kennen als ik (nou ja, bijna net zo goed, natuurlijk!). De juf van de zwemles, en de meester van de tekenles. En die vervelende Boze Buurvrouw en de aardige mevrouw bij de slager. En natuurlijk de vriendjes en vriendinnetjes van de meiden.

En vooral: de ouders van de kinderen die je ontmoet op het schoolplein, aan de rand van het zwembad. Ouders die je gevraagd, ongevraagd en soms ongewenst advies geven. Ouders die jou als ouder van een kleuter ongemerkt voorleven, hoe het is om om te gaan met je kind van acht jaar, of je bijna-puber van 12. Met wie je kunt sparren over de bedtijd van je spruit, over de hoogte van het zakgeld. En met wie je kunt lachen of huilen als er iets aan de hand is met je kind.

Hoe anders is dat als je als ouders per ongeluk in Andersland terecht komt…

De eerste dorpelingen die je tegen komt zijn professionals, die nauwkeurig in kaart brengen wat er niet klopt aan (een gedeelte van) je kind: je krijgt het idee dat je niet één kind hebt, maar allemaal stukjes kind. En het zijn er zoveel, die hulpverleners, dat het zelfs lijkt of je niet in een dorp maar een grote stad woont!

Gewoon meedoen is er voor een Anders-kind meestal niet bij. Buitenspelen of op een sportclub kan niet zomaar. Die Boze Buurvrouw: die is juist tegen jouw kind opeens heel lief! En de mevrouw van de slager doet net of je kind er niet is, omdat ze bang is dat jouw kind geen plakje worst mag hebben…

De schoolpleinen in Andersland zijn meestal alleen per taxibus bereikbaar. Welke kinderen er bij je kind in de klas zit, weet je soms niet eens. En hun ouders zijn onbekend maar vooral: onbereikbaar!

In Andersland heb je dus niet zomaar een normale ‘village’  om je gezin heen. En dat is héél héél heél erg! Want juist als alles anders gaat dan je had verwacht, juist dan heb je enorme behoefte aan andere ouders, om mee te praten, en die jou een inkijkje kunnen geven in hun leven, die je kunnen voorleven hoe je dat nu doet: “Leven met een gehandicapt of chronisch ziek kind”.

Heel bijzonder is daarom het blog van Willemien Vereyken en Esther Kant, http://www.moederszondergrenzen.blogspot.com/. Zij zijn de moeders van Ebel en Joris, kinderen die er heel normaal uitzien maar toch in Andersland wonen. Met hun blog geven zij al een jaar lang een liefdevol, openhartig en ontroerend inkijkje in hun leven. Hun verhalen zijn net uitgegeven in boekvorm.

Voor mij zijn hun verhalen heel herkenbaar, en het doet me goed om verhalen te lezen over ‘ons soort kinderen’. Tot mijn verrassing mocht ik een paar keer mee komen schrijven, wat ik met veel plezier heb gedaan.

En ik bedacht me toen dat er misschien ook wel mensen zijn die eens in mijn gezin achter de voordeur willen kijken…. een gezin als elk ander en toch ook niet…

Ik hoop dat andere ouders hun weg weten te vinden naar “moeders zonder grenzen” en “avonturen in Andersland” en daaruit tenminste één belangrijke conclusie trekken: “ik ben niet alleen”!  

Welkom in Virtual Village!