Ontmoet had ik haar al lang geleden, toen wij beiden als onderzoeker in opleiding werkten op een bekende Nederlandse onderzoeksinstelling. We trokken veel samen op, hadden een klik met elkaar. Niet zo lang na elkaar kregen we ieder een baby. Onze kinderen zaten bij elkaar op het kinderdagverblijf.
Natuurlijk wist ik wel dat haar dochter iets mankeerde! Ik merkte dat er bij haar zorgen waren, maar dat was niet iets wat wij echt deelden.
Tot mijn zoon opeens aanvallen kreeg en wij het angstige vermoeden hadden dat het weleens heel ernstig kon zijn. Op een gegeven moment moest uit een EEG (hersenfilmpje) blijken of hij een bepaald epilepsiesyndroom had of niet. Ik had mijn echtgenoot gezegd dat ik dit onderzoek alleen met onze zoon zou doen, hij had al veel vrij genomen van zijn werk. Maar toen ik daar zo zat te wachten met mijn kleine ventje, en ik had gehoord van de assistente dat de uitslag van dit zo belangrijke onderzoek wel 3 weken op zich zou laten wachten, was er van mijn stoerheid heel weinig meer over…. Ik kon wel janken en wist echt niet meer hoe ik mijn zoon moest bij staan bij dit vervelende onderzoek.
Precies op dat moment ging de deur van de wachtkamer open en daar stapte ze binnen, mijn vriendin Annet: ik ontmoette haar op dat moment voor het eerst, tenminste als mede-moeder van een zorgenkindje. Ze scheen precies te weten wat ze moest zeggen, wat ze moest doen: voor mij was het alsof ze uit de hemel was neergedaald. Ze had haar dochtertje bij zich, want ze kwamen net van controle bij de kinderarts. Ze vertelde dat ze toen ze langs de afdeling kinderneurologie liep opeens het gevoel kreeg dat ze mij daar zou aantreffen….Door haar aanwezigheid verliep het onderzoek in een vrolijke sfeer, want ze mochten er allebei bijblijven. Vanaf dat moment is onze vriendschap veranderd, het is heerlijk dat je weet dat je iemands vriend bent door dik en dun. Dank je wel, Annet!
En zo zie je maar: toevallen bestaan wél, maar toeval niet…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten