Iets wat met de ziekte van Bram zijn intrede heeft gedaan is dat er weinig voor nodig is om bij mij de tranen te laten komen.
Bijvoorbeeld als ik met Bram mee kijk naar Bambi en zijn moeder wordt doodgeschoten.
Of als ik het liedje Flappie hoor, en me inleef in die situatie: dat je vader je lieve konijn slacht en dat je hem dan aan de kersttafel terugziet, gebraden.
Of als ik naar het programma Vermist kijk, en zie dat de doodgewaande zoon springlevend de studio inwandelt, en daar wordt herenigd met zijn moeder van honderd en zeven jaar.
Of als ik bij de kerstmusical op de school van meiden ben, en de hele school met elkaar gaat zingen.
Of als de buren elkaar het ‘ja-woord’ geven.
Of als ik een mooi liedje hoor (trouwens: een heel onhandige plek om zo’n liedje te horen is de supermarkt!)
Er is zelfs een uitdrukking voor dit verschijnsel: emotioneel incontinent.
Meestal slik ik de tranen snel weg.
Maar af en toe ‘mag’ het even, lekker een potje janken. Veilig thuis op de bank.
Natuurlijk wel even op de tijd letten. Uiterlijk om kwart voor drie stoppen, gezicht poetsen met koud water, en nieuwe mascara op.
En dan thee zetten. Lekker bakje troost.
Dit helpt, droevig muziekje:
Canto Ostinato, Simeon ten Holt: http://www.youtube.com/watch?v=GPHo7r5CuZc
Geen opmerkingen:
Een reactie posten