Bijna alweer oud en nieuw, dit jaar is voorbij gevlogen.
Het was een enerverend jaar. Over ons gezin kan ik melden dat we allemaal goed in ons vel zitten, zo goed als mogelijk is. Femke en Eva maken het goed. Bart en ik ook. Bram helaas wat minder, maar hij probeert zo goed mogelijk mee te doen, met het leven. We prijzen ons gelukkig met al die lieve en betrokken mensen om ons heen, die dat mede mogelijk maken.
Het jaar waarin we een nieuw hondje in ons gezin mochten verwelkomen: Sam!
Het was het jaar waarin ik met een aantal andere mensen een congres mocht organiseren voor en over de doelgroep kinderen waar Bram ook bij hoort. Een jaar waarin wij een aantal brochures konden uitbrengen, dankzij de genereuze donaties van veel mensen, en dankzij de hulp van een aantal professionals. Een jaar waarin wij positieve stappen hebben gezet.
Dit was het jaar waarin ik persoonlijk aan de minister van OC en W mocht uitleggen waarom zij niet mag bezuinigen op het speciaal onderwijs, en al helemaal niet op het onderwijs aan kinderen met epilepsie.
Een jaar, helaas ook, waarin de bewoners van Andersland zich geconfronteerd zagen met bezuinigingen die zijn weerga niet kennen. Beslissingen grotendeels genomen op onderbuikgevoel en verdedigd met ongelooflijk onaangename taal.
Een enerverend jaar, dat ik ook wat teleurgesteld afsluit, omdat het me zo is tegengevallen hoeveel mensen er in Andersland op cruciale posities zitten, die zich op geen enkele wijze geroepen voelen op te komen voor de belangen van diezelfde inwoners van Andersland. Mensen aan wiens hulpvraag zij hun inkomen (soms zelfs boven de Balkenende-norm) te danken hebben. En waarom doen ze dat dan niet? Een analyse van mijn kant is dat dit gelegen is in desinteresse, domheid, luiheid en misplaatste arrogantie. Dat, en angst voor de eigen positie ‘binnen het netwerk’. Harde woorden, dat is waar.
Misschien ben ik gewoon een naïef mens geweest, die denkt dat iedereen in ons land vatbaar is voor rede, en dat beslissingen worden genomen na gedegen en onafhankelijk onderzoek. Dat is dan maar zo.
Ik las dit jaar een stuk in de krant, een interview met een moeder met een zoon als Bram. Zij was ernstig ziek en zou binnenkort overlijden. Zij vertelde dat zij ondanks haar vroegtijdige dood als een gelukkig mens zou sterven. Wat haar geheim was? Leven volgens de uitspraak van Voltaire: ‘il faut cultiver notre jardin’, wij moeten onze tuin onderhouden. En zij had dat uitgelegd als ‘zorgen dat je het met elkaar, binnen je gezin, goed hebt’.
Daar heb ik de afgelopen maanden over nagedacht. Hoe gaat het hier, in ons gezin, met ‘onze tuin’? Krijgt alles wel genoeg aandacht? Technisch gesproken wel, maar de buitenwereld heeft het afgelopen jaar veel en veel te veel zijn stempel gedrukt op mij, en daarmee op ons gezin. Dat voelt niet goed.
Daarom heb ik de afgelopen maanden een aantal stappen gezet, me afgemeld voor een aantal klussen. Ik blijf een paar klussen wel doen, maar bij alles zal ik de afweging maken: hoort dit bij mij? Of bij die ander, die daar vaak wel voor wordt betaald? En ook: heb ik er zin in? En tijd voor? Past het wel, op dit moment, in mijn gezin?
En: ik ga voor mezelf beginnen! Ik zit boordevol plannen. Hoe, wat, waar, waarom en wanneer? Dat horen/lezen jullie in 2012!
Ik wens iedereen in Andersland, en daarbuiten natuurlijk, een goed, gelukkig (saai!) 2012 toe!
Enne: zorg goed voor je tuin!
Lieve Maaike, met liefde, ook ik ga voor mezelf beginnen en jouw blogs hebben me daarin enorm geinspireerd......sterkte met alles maar vooral.....een geweldig 2012
BeantwoordenVerwijderen