Dank u, dank u! Ja, ik was het zelf ook bijna vergeten, maar inderdaad: dit blog is vandaag jarig! Een jaar alweer, wat vliegt de tijd!
Tot mijn verbazing en blijdschap wordt dit blog goed gelezen. Zelfs als je er rekening mee houdt, dat de helft van het aantal bezoekjes mijn vader betreft (zijn woorden), dan nog is het een mooi getal.
U heeft van het afgelopen jaar nog wel het een en ander tegoed. Bijvoorbeeld het antwoord op de vraag wat Bart van Bram kreeg voor vaderdag. Dat waren vilten babyslofjes…. Gelukkig past Bart’s oude beer ze precies, want een echt kindje erbij, dat doen we maar niet meer!
Nu ben ik druk met een andere verjaardag: EpilepsiePlus is ook jarig. Alweer 25 jaar, een stevige jongeling inmiddels! Dit weekend is er een congres over goede zorg voor kinderen met een ernstige epilepsie en een verstandelijke beperking. In Leiden. Met een grote groep mensen organiseren we deze twee dagen, de hulp en inzet van alle betrokkenen maakt me blij.
Het congres is in het ziekenhuis waar Bram zijn diagnose kreeg. En de dagvoorzitter is de arts die ons dat vertelde. Dat is echt toeval. Maar het doet mij ook goed, ik vind het iets moois hebben. Een congres mogen organiseren, en daarmee iets positiefs doen, met het verdrietigste wat ons is overkomen. Over het verdrietigste dat vele ouders is overkomen.
Veel tijd voor dit soort mijmeringen heb ik niet gehad de laatste tijd. Het is ‘best wel’ een hoop werk. Maar ook erg leuk. We hebben met elkaar veel plezier. En wat is het een voorrecht om met mensen te mogen spreken, ter voorbereiding op dit alles.
In praktische zin is op dit moment de grootste uitdaging om alle spullen van hier naar daar te krijgen. Want het was errug aantrekkelijk: die 22 dozen van 50 bij 25 bij 30 cm met daarin een verrassing voor de kinderen. En die 6 dozen met tijdschriften. Want toen wist ik nog niet dat er donderdag een pallet (ja, er staat inderdaad pallet) met schrijfblokjes zou worden bezorgd. En morgenmiddag komen er nog een groot aantal dozen met drukwerk bij. Hoeveel, dat is nog een heel klein beetje onduidelijk….tien, twintig?
Gelukkig neemt iemand anders de 55 bloemstukjes voor haar rekening. En wordt de catering voor ons verzorgd. En heeft zich iemand gemeld die wil helpen met de verhuizing van al die spullen.
Mocht u toevallig aanwezig zijn bij het congres: die mevrouw die vooraan in de zaal ligt te slapen, dat ben ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten