Is dat een vrouw die niet
alleen maiskorrels te eten krijgt, maar ook andere soorten groenteafval? Die
tevreden tokkend/knorrend onder de struiken mag rondscharrelen/modderrollen, en
niet de hele tijd in een te klein huis opgesloten zit?
Of is een scharrelvrouw
hetzelfde als ‘een scharrel’? In de zin van ‘Nee, Aimée hoeft geen uitnodiging
te verwachten voor onze vijftigjarige bruiloft. Zij is niets meer dan jouw
zoveelste scharrel, Jan-Julius!’
Of zegt het iets over de
wijze waarop zo’n vrouw zich voortbeweegt, niet gewoon lopend, niet rennend, maar
‘scharrelend’? Dus een stap voorwaarts, dan weer een stap achteruit, ondertussen
met haar Manolo Blahniks de grond losmakend?
Een artikel in Trouw met als
on-Trouwse kop: ‘Hollandse scharrelvrouw is de risee
van Europa’ verschaft nadere informatie. Ik begrijp eruit dat er op Europees
niveau is afgesproken dat vrouwen meer moeten gaan werken, dit om de
vergrijzing het hoofd te bieden. Al tien jaar geleden.
Alleen, en nu
komt het: Nederlandse vrouwen doen dit niet.
Weliswaar is
Nederland koploper als het gaat om het percentage vrouwen dat werkt, maar die
vrouwen werken grotendeels parttime. En dat is dus niet de afspraak, die is
gemaakt in Brussel (ongetwijfeld met name door mannen van het volgende profiel:
vijftig-plus, in het pak, met thuiszittende vrouw die de kinderen groot
bracht/brengt, omdat meneer te druk was/is met zijn carrière, maar dit ter
cynische zijde).
Kortom: de
Nederlandse vrouw doet maar wat, van enige carrièreplanning is geen sprake. En wat
er voor die carrière moet doorgaan, is ondergeschikt aan die van haar man en
aan het geluk van de kinderen (die overigens wel weer het gelukkigste zijn van
alle kinderen in Europa).
Vandaar: scharrelen.
Ik kijk in de
spiegel en zie er eentje, zo’n scharrelvrouw. Ik bekijk mezelf meteen met
andere (teleurgestelde) ogen.
Maar dan word ik
boos. Hoezo, scharrelvrouw? Hoezo ‘risee’? Wat is dat voor Wilderiaans
taalgebruik? Bah!
Wat is dat toch?
Telkens weer die opinies die ongevraagd over mensen worden uitgestort. Met
grote regelmaat uit de monden van onze volksvertegenwoordigers, waarvan ik me
echt afvraag of zij weten wat er in onze maatschappij leeft. Ik vind het zo respectloos allemaal.
Natuurlijk ben
ik voor emancipatie, vind ik ook dat vrouwen economisch zelfstandig moeten
zijn. Natuurlijk vind ik dat mannen en vrouwen de zorgtaken eerlijker moeten
verdelen.
Maar in je
eentje kun je de maatschappij niet veranderen, je kunt alleen in je eigen
microkosmosje proberen de zaken zo goed mogelijk te doen. En daarin spelen vele
factoren een rol.
Geloof maar dat
Bart en ik heel veel gesprekken hebben gehad over het aspect dat hij wel een carrière
had en ik niet. Al heb ik me bewust nooit opgesloten in huis, maar heb ik me als
vrijwilliger met hart en ziel ingezet voor andere zaken. Zaken die door onze
overheid niet gezien worden, klaarblijkelijk niet meetellen, maar waarvan ik
weet dat de intrinsieke waarde heel groot is.
Ja, ik heb mijn carrière
laten sloffen, omdat er andere zaken waren die ik belangrijker vond. Die
urgenter waren. Vooral mijn drie kinderen. Eentje met een grote zorgvraag,
waarvan onduidelijk was hoe het verder moest en kon. Een kind waar ik tegen wilde
kunnen zeggen dat wij er alles aan hebben gedaan om hem zo gezond en zo gelukkig
mogelijk te maken.
Nee, het effect
van al die inspanningen is zo op het eerste gezicht niet erg positief. De
epilepsie is momenteel weliswaar relatief rustig, maar er zijn nog elke dag
aanvallen. En hij kan nog steeds niet lezen en schrijven. Hij kan niet zelf de
straat oversteken, en ook niet zelf zijn billen vegen.
Maar een ding is
wel gelukt: Bram is (meestal) een gelukkig mens.
En daar ben ik
heel erg trots op. Toevallig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten