Nooit meer

Bram heeft een Echt Horloge!

Het gaat zo goed met het woonlogeren van Bram, dat we eerder dan verwacht de laatste stap zetten: woonlogeren wordt vanaf deze week wonen.

Bram gaat voortaan door de week naar zijn woning. Op maandagmorgen breng ik hem zelf naar de dagbesteding in Haarlem. Op de terugweg naar huis breng ik zijn schone kleding en knuffels naar zijn kamer. En dan blijft Bram daar tot vrijdagmiddag of zaterdagmorgen.

De eerste paar weken waren heel spannend voor Bram, voor zijn nieuwe begeleiders, voor zijn groepsgenoten en voor ons. Dankzij een goede overdracht en ‘korte lijntjes’ werden de laatste aanloopzaken snel opgelost.

Qua verzorging gaat het prima met Bram. En wat heel fijn is, is dat hij het echt heel erg leuk blijkt te hebben. Hij speelt met andere kinderen, op zijn kamer, of buiten. Hij geniet van de activiteiten die hem worden aangeboden. Hij probeert de ‘bgleiding’ netjes uit (‘ik hoef nooit een schone onderbroek/tandenpoetsen/onder de douche’) en laat zich goed corrigeren.

Voor ons als ouders is dat heerlijk om te zien. Het gaat niet alleen goed, het gaat zelfs beter dan verwacht.

In de weekenden komt Bram thuis. Opa en oma komen dit weekend langs met het verjaarskado dat Bram nog tegoed had: een echt herenhorloge, met cijfers erop. Hij is er heel trots op.

Ik ga met Bram winkelen, en we drinken natuurlijk wat in het cafeetje. Hij gaat met Bart naar de moestuin, helpt daar goed mee. Na afloop eten de heren een ijsje.

Bram is gezellig en lief, en heeft ook nog eens weinig aanvallen. Het is een heel ontspannen weekend.

Zondagavond bespreek ik met Bram hoe we het maandag gaan doen. Ik vertel over het wegbrengen naar de dagbesteding, en over het teruggaan met de nieuwe taxichauffeur. Ik leg uit dat ik zijn kleren in zijn kast zal opbergen. Dat ik de knuffels Robert en Freek in zijn bed zal stoppen.

En dat ik het koffiezetapparaat in de keuken zal zetten. Want nu het geen woonlogeren is, maar wonen, moet het koffiezetapparaat mee, dat hebben we samen zo afgesproken.

Bram is erg onrustig, hij kan niet slapen, hij moet nog een slokje drinken en nog plassen. Hij komt een paar keer zijn bed uit. Maar uiteindelijk slaapt hij netjes in.

Maandagochtend is het hier in huis niet zo gezellig. Bram is heel erg boos. Hij wil zich niet laten aankleden. Hij wil zelf zijn horloge omdoen, ook als dat niet lukt. Aan tafel smijt hij met zijn bestek, hij slaat als een baby met een lepel in zijn yoghurt. Hij wil Bart slaan, en daarna mij. Na veel gedoe zit de meeste yoghurt in Bram, evenals als zijn pillen, en zijn thee. 

Bram gaat nog even op zijn kamer rommelen terwijl ik zijn spulletjes in de auto zet.

Als ik hem kom halen, zit hij treurig aan zijn bureau. Hij ziet er opeens totaal verslagen uit.

Ik ga naast hem zitten en vraag wat er is, of hij verdrietig is. Even is het stil, dan zegt hij: ‘Ik zie jullie nooit meer als ik ga wonen…’

Er gaat een steek door mijn hart. Wat is dit ontzettend zielig. En ook: wat een geluk dat hij dit vertelt, kan vertellen.

Bram en ik hebben een goed gesprek, over groter worden, uit huis gaan, en toch voor altijd bij je pappa en mamma horen.

Ilse de Lange: we are one: https://www.youtube.com/watch?v=p6lQZKVPz2A

‘Don't worry, don't worry
We won't be apart
........
If you need to move on,
And I leave the light on
To help you find you way back home
While you are away and,
I'll be waiting’