Gekke tijden

Kleine jongens worden groot!

De afgelopen tijd heb ik af en toe het gevoel dat ik knettergek word. Er gebeurt zo ontzettend veel, de tijd vliegt voorbij. Als ik op de kalender kijk, kan ik bijna niet geloven dat de aprilmaand er al weer bijna op zit.

Het is druk vanwege alle bureaucratie. Een zorgintensief kind dat achttien wordt, en uit huis gaat, daar komt veel bij kijken.

CIZ, UWV, DUO, de rechtbank, zorgverzekering, gemeente, de bank, zorgkantoor….zomaar wat instanties waar ik de afgelopen maanden contact mee had. Alles vergezeld van bergen papier, en soms onbegrijpelijke procedures, die dan ook nog in een bepaalde volgorde doorlopen dienen te worden, omdat het ene onlogischerwijs op het andere dient te volgen.

Druk vanwege de overdracht van de zorg. Ik maak kennis met Bram’s nieuwe persoonlijk begeleidster. Ik ben blij zodra ik haar zie. Een jonge vrouw, lief, precies en vol belangstelling voor mijn grote lieve zoon. Ze heeft voor ons gesprek contact gezocht met het logeerhuis, en het dossier gevuld, en wat belangrijker is: gelezen.

Ze zoekt Bram op het logeerhuis op, hij vindt haar heel lief.

Druk vanwege andere bezigheden, mijn vrijwilligerswerk slokt momenteel erg veel tijd op.

Toch bevalt het me prima, al die drukte. Want zodra ik even rust heb, vliegt het me aan, de wetenschap dat Bram straks echt uit huis vertrekt, dat mijn eerste kind het huis verlaat.

Veel staat in het teken van ‘de laatste keer’.

Deze week voor het laatst bij de apotheek medicijnen gehaald. Bij de apotheek die de afgelopen tien jaar ons telkens weer zo goed heeft geholpen. Telkens was weer iets bijzonders, bijvoorbeeld medicatie die alleen via de internationale apotheek besteld kon worden. Toestanden met de verzekering. En ook die keer dat zij ons een week Columbinehuis aanboden, wat een lieve en welkome geste.

Ik koop voor de apotheker een grote bos bloemen en schiet helemaal vol als ik ze geef.

Deze week voor het laatst logeren. Woensdag zal ik voor het laatst zijn logeerkoffer pakken. Kleren, medicijnen en knuffels in de koffer doen. Voor het laatst ‘s avonds het telefoonnumer bellen, en over de telefoon kusjes geven. Bram gaat trakteren, een klein kadootje voor alle kinderen, een groot kado voor het logeerhuis.

Daarna is het meivakantie. Bram’s verjaardag op 6 mei. Achttien jaar wordt hij. Het lijkt gisteren dat hij geboren werd.

Als het goed is, worden de meubeltjes die we hebben besteld in de meivakantie geleverd. We moeten ze nog in elkaar zetten. Daar zijn nestje bouwen.

Dan alle mensen die hier met ons voor hem hebben gezorgd. Het zal vreemd zijn om ze niet meer (zo vaak) bij ons thuis te zien. Gelukkig komen ze allemaal nog in de periode dat Bram aan het wennen is. En ik weet zeker dat ze Bram nog wel eens zullen opzoeken of bij ons aan zullen wippen.

Het is echt goed dat hij uit huis gaat, echt waar. Het moet een keer gebeuren en de omstandigheden zijn optimaal. Bram komt op een afdeling waar hij prima past. Hij woont vlakbij ons, het is nog geen vijf kilometer van ons huis vandaan. En hij zal nog heel veel thuis zijn, en wij bij hem.

Het voelt alleen heel erg raar, na al die jaren heel intensief zorgen. Ik zeg wel eens dat ik continu met (minstens) één hersenhelft met hem bezig ben.

Om straks weer een heel brein tot mijn beschikking te hebben, zal nog wennen zijn.

Dit soort liedjes helpen momenteel niet erg. Rihanna: Stay: https://www.youtube.com/watch?v=JF8BRvqGCNs