Leerpuntje

De klas van Bram is helemaal versierd in Paassfeer. Alle tafels zijn aan elkaar geschoven, zodat er een hele lange tafel is ontstaan. Daar overheen een gele loper. Er is gedekt voor achttien personen. Zeven kinderen, twee juffen, acht ouders en een klein broertje.

Het is weer tijd voor de jaarlijkse paasbrunch. Daarbij zijn de ouders van harte welkom. Altijd gezellig.

Omdat het hier een klas betreft met ‘structuurbehoeftige kinderen’ doen we alles precies zo als vorig jaar. En als het jaar daarvoor. En het jaar daarvoor.

Ook ik heb, precies als vorig jaar, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, eieren meegenomen. Hard gekookt en versierd.

Juf legt alles nog een keertje uit. Op het bord hangen de picto’s in de juiste volgorde, duidelijkheid voor alles.

We beginnen met de lunch. Bram zit naast me en eet vier zachte puntjes met kipkerriesalade. Ik schaam me een beetje, want omdat ik kerrie niet lekker vind, heb ik mijn broodmagere schat dit zijn leven lang ontzegd. Wie weet was hij wel goedgevuld als ik die salade voor hem had gekocht.

Dan gaan we naar buiten, even luchten.

Daarna leest juf Thea het verhaal van Florrie voor. Florrie is een arrogante kip, die neerkijkt op de andere kippen. Juf Eline maakt er de ondersteunende gebaren bij. Aan het eind heeft Florrie haar lesje geleerd, want haar eieren zien er precies zo uit als die van de andere kippen. De hele klas luistert aandachtig.

Even lijkt het er op dat Bob in een aanval zal schieten. We wachten allemaal tot juf Eline hem heeft geholpen. Gelukkig zet de aanval niet door.

En dan is het eindelijk tijd voor de paasbingo. Juf heeft speelkaarten gemaakt, met verschillende plaatjes die met pasen te maken hebben. Als ze een plaatje trekt wat jij ook hebt, dan mag je er een gefiguurzaagd eitje op leggen.

Dit spel, dat we altijd spelen, is een echte hit. Vooral ook omdat er echte prijsjes te winnen zijn. Die staan op een aparte tafel: bellenblaas, paaskaarsjes, chocolaatjes, en twee fotolijstjes.

Dit onderdeel van de festiviteiten vraagt veel voorbereiding. Want het kan gebeuren dat iemand anders het prijsje pakt dat jij had willen hebben. De juffen hebben (wederom) een toneelstuk opgevoerd, over hoe het niet moet (gillen, wegrennen, boos worden). En een toneelstuk over hoe het wel moet (blij kijken, rustig blijven).

Daar heeft de vader van Lisa bingo. Hij mag een prijsje uitzoeken. Het wordt: ….. het rode fotolijstje.

Bob springt overeind. Juf roept meteen bezwerend: ‘Dit hebben we geoefend, Bob!’ Bob zakt weer op zijn stoel.

Even later heeft Bob bingo, hij pakt het zwarte fotolijstje. Nu hoor ik Bram tandenknarsen. Hij zegt: ‘Die moet ik nodig hebben voor mijn kamer!’ Maar ook hij beheerst zich.

En dan heeft Bram eindelijk ook bingo. Hij loopt door de klas naar de prijsjestafel. Hij lijkt heel rustig. Maar als hij bij Bob is, grist hij in een oogwenk het fotolijstje van Bob’s tafel.

Vanaf nu speelt een en ander zich in slow motion af, dus langzaam lezen.

Bob springt van zijn stoel. Hij verheft zijn 1 meter 70 en pakweg 90 kilo. Zijn mond gaat open, en hij gilt. Zijn armen gaan opzij. Het volgende moment hangt juf Thea aan zijn linkerarm, en juf Eline aan zijn rechterarm. Juf Thea roept vertwijfeld: ‘Dit hadden we toch geoefend! Dit hadden we geoefend!’

Bram rent door de klas en wordt in de andere hoek tegengehouden door mij. Ik hang aan zijn arm, en roep: ‘Bram, stop! Stop! Geef dat lijstje hier!’.

Bram hangt nu in een hoek voorover. De arm waar ik niet aan hang, steekt in de volle lengte in de lucht. In zijn hand het fotolijstje. Ik zie het in gedachten kapot vallen. Ik kan niet tegelijkertijd Bram in bedwang houden en het lijstje pakken, maar ik probeer het toch.

Daar komt de moeder van Lisa aan. ‘Wat kan ik doen!’, roept ze.

‘Pak het lijstje!’, roep ik.

De moeder van Lisa pakt het fotolijstje. Bram rukt zich los, en rent naar de gang. ‘Ik moet naar de uitslaapkamer! Ik moet naar de uitslaapkamer!’, gilt hij.

Bram stort zich in het slaapkamertje op bed. Juf Thea gaat met hem mee, en trekt de deur dicht. Ik ga de klas in, en weet even niet of ik moet lachen of huilen. Ik besluit tot het eerste.

Bob is gekalmeerd, maar kijkt nog steeds heel erg boos.

Na twintig minuten is Bram wat gekalmeerd, en zit iedereen weer op zijn stoel. We gaan gewoon verder, alsof er niets is gebeurd.

In de nieuwsbrief van vandaag blikt juf terug op de paasbrunch ‘Dit schooljaar waren de fotolijstjes erg populair en daar waren er maar twee van…..dit was best moeilijk voor de leerlingen. We zagen dat het leren omgaan met teleurstellingen en boosheid een belangrijk leerpunt blijft.’