The blues

Het was een tijdje stil op dit blog. Maar dat betekent niet dat er niets gebeurde. Integendeel, het was de afgelopen periode ontzettend hectisch, in praktische zin, maar ook in emotionele zin.

Eerlijk gezegd ging het met mijzelf even niet zo goed. Er gebeurde gewoon teveel.

Er was verdriet omdat er in een half jaar tijd een aantal kinderen zijn overleden, waarvan ik de ouders heb leren kennen in Andersland. Drie van hen hadden net als Bram een hele nare epilepsie. Dat de dood langs komt, en kinderen uit het leven weg haalt, daar kan ik echt niet aan wennen. Het raakt me elke keer weer diep.

Dan Bram. Met hem gaat het best goed momenteel, en dat is een wonder na onze hele dikke zorgen van de afgelopen jaren. Eerlijk gezegd hebben wij vorig jaar wel eens voor Bram’s leven gevreesd. Dat gevoel is nu weggezakt. Hij heeft wel slechte perioden, maar ook toch veel goede dagen. Wel zijn er nieuwe zorgen bijgekomen, hij slaapt heel veel, komt de dag niet door zonder middagslaap. En hij eet slecht, hij is afgevallen, helaas. En 45 kilo is gewoon niet genoeg voor iemand van 1 meter 80.

Er was groot nieuws. En dat is dat er voor Bram een plek is op de instelling. Toen ik het hoorde, was ik enorm van de kaart. Ik was in de war, moest huilen. Maar in de dagen daarna overviel me een groot gevoel van opluchting, het voelt alsof we de marathon hebben gelopen, ik was zo moe.

We zijn dol op Bram, maar het hier thuis elk moment bezig zijn met zorg en gedrag, dat is veel. En zeker als het dan ook nog een fijn huis moet zijn voor de rest van het gezin.

Het dal was dan ook heel erg diep toen na een paar dagen bleek dat het plekje voor Bram misschien toch niet door kon gaan. Ik ben niet snel van streek, maar nu wel.

Na twee lange dagen bleek dat het allemaal toch door kon gaan. Die rollercoaster aan emoties was niet fijn.

Nu was dit al een periode met veel papierwerk, met het gaan wonen komt er nog papierwerk bij. Naast de Wajong (geregeld), de studiefinanciering (done), de rechtbank (griffierecht betaald, nu wachten), zorgverzekering (komt nog) en alle bankzaken, moet er nu dus een CIZindicatie gesteld worden voor het wonen. Gelukkig is er hulp van de instelling, en dat scheelt echt een flink stuk.

In mei kan Bram terecht, en waarschijnlijk kunnen we al in april zijn kamer in orde maken. Hooglaagbed staat er al (fijn), ook een kast. Nu nog de rest, heb er zin in er iets heel gezelligs van te maken.

Binnenkort gaan we dus een andere fase in. Een fase waarin we de zorg voor Bram nog meer gaan delen met anderen. Dat is heel spannend. Hoe zal het met hem gaan? Zal hij snel wennen en daar gelukkig worden? Kunnen wij Bram in vertrouwen aan de zorgen van anderen overdragen?

Dan is het eerste kind uit huis. Op een andere manier dan ooit gedroomd. Maar toch, toch echt uit huis.

Waren wij tot nu toe een gezin met een bijna volwassen ‘kleuterzoon’, straks hebben we in de dagelijkse praktijk opeens een gezin met alleen twee thuiswonende pubermeisjes.

Dat is even wennen. En bij wennen hoort bij mij ook meestal eventjes wenen.

Het gaat gelukkig weer, dankzij de lieve armen van Bart, mijn meiden, en al die andere lieve mensen om me heen.

James Morrison, Please don't stop the rain

If it's gonna be a rainy day

There's nothing we can do to make it change

We can pray for sunny weather

But that won't stop the rain