Kookplaat

Op de ombudspagina van de krant staat het verhaal van een meneer die eind 2012 een kookplaat bestelde bij een internetfirma. Hij betaalde 140 euro vooruit. 

Daarna begon het wachten. De kookplaat werd niet geleverd.

Na enige tijd wachten probeerde hij het met een mailtje. Daarop kwam geen antwoord.

Na nog langer wachten probeerde hij het met een telefoontje. De telefoon werd niet opgenomen.

Na heel lang wachten, en heel vaak mailen en bellen, schreef hij een brief naar de krant.

De ombudsman van de krant ging aan de slag. Hij zocht via google op de naam van de internetfirma. En helaas pindakaas, het leek er op dat meneer was bedonderd.

Wat de meneer niet lukte, lukte de meneer van de krant wel. Hij kreeg contact met de firma en meneer kreeg zijn geld terug.

Aan het eind van het artikel reflecteert de meneer-die-toch-niet-werd-opgelicht op het gebeuren, dat bij elkaar drie maanden heeft geduurd. ‘Gelukkig is er aan deze lijdensweg nu een einde gekomen!’

En toen gebeurde het: de sympathie die ik had voor die arme meneer, die vreesde voor zijn 140 euro, verdween als sneeuw voor de zon. Het venijn zat hem in dat woord: ‘lijdensweg’…..

Bij een lijdensweg denk ik aan andere dingen, hoor. In deze tijd helemaal.

Het lijkt me heerlijk als je zo weinig meemaakt dat het al dan niet geleverd worden van een via internet bestelde kookplaat voor jou ‘een lijdensweg’ is.

Vandaar dat ik meneer bij deze feliciteer.

Met het terugkrijgen van zijn geld.

En met zijn leven, waarin dit klaarblijkelijk het allergrootste dieptepunt was.