Niet echt

Het belooft een rustige avond te worden. Voor het eerst in weken zijn we allemaal een avond thuis. Geen vergaderingen, geen sport, geen ballet of paardrijden, geen koor, Bart op tijd thuis en de prak rond half acht al naar binnen.

Bart gaat Bram douchen en ik trek me terug om even wat schijfwerk te doen. Muziekje aan, kop thee erbij en lekker de schrijf-flow over me heen laten komen.

Ik zit nog maar net als ik een harde klap hoor. Op de eerste verdieping klinkt het als een doffe dreun. Het klinkt als het geluid van een lichaam dat zomaar op de grond valt. Een heel akelig geluid, dat ik helaas maar al te goed ken. Ik zet de muziek zacht, en luister wat er aan de hand is, maar het blijft verder rustig. Ik besluit dat het net zo goed iets anders geweest kan zijn. Bijvoorbeeld onze te dikke poes Hannah die van de vensterbank springt.

Jammer genoeg blijkt al snel dat het wel degelijk Bram is die direct na het douchen, zonder helm, in elkaar is geklapt. Het resultaat is een dikke bult, met schram. En wat vervelender is: Bram’s voet is dubbel geklapt.

Bart zet Bram in de rolstoel en vertrekt met hem naar de eerste hulp.

Bram wordt nagekeken, hij heeft zijn enkel gekneusd. Voorzien van een dik pak verband, en nog steeds kermend van de pijn komt hij weer thuis. Hij mag drie dagen niet lopen van de dokter.

Na een paar dagen kan het verband er af, en blijkt de schade gelukkig mee te vallen.

Nu is de beurt aan beer Robert. Beer krijgt ook verband om zijn poot. Daar ligt mijn grote zoon in bed, een halve kop groter dan ik, met in zijn hand Robert met een verbonden pootje. Ik vraag aan Bram hoe dat zo is gekomen, bij Robert. ‘Nou’, legt Bram uit, ‘Robert had een valaanval. Na het douchen. En nu heeft hij een zere poot. De dokter heeft er verband om gedaan. Het moet drie dagen blijven zitten!’

Ik vraag of ik Robert een kusje mag geven, op zijn zere poot. Daarbij kijk ik klaarblijkelijk zo geschrokken dat Bram me even vast pakt. ‘Het is niet echt, hoor mam’, zegt hij zachtjes.