Vorige week
schreef ik over Jan, die zo lief en zorgzaam was voor Bram.
Vandaag
krijg ik een heel akelig bericht van de juf. Jan is zaterdag van de trap gevallen. Hij
had waarschijnlijk een aanval, hij was die dag al drie keer gemeen gevallen.
Jan lag
onder aan de trap, hij bewoog niet. Gelukkig heeft Jan zijn nek niet gebroken.
Maar het gaat niet goed met hem, hij heeft bloedinkjes in zijn hersenen en
praat en eet niet. Hij ligt in het ziekenhuis.
Ik lees de
mail, en voel me misselijk worden.
Epilepsie
is zo’n nare aandoening, het is een ongelooflijk verraderlijke metgezel. En bij
kinderen zoals Jan en Bram die kunnen lopen, brengt het dit soort risico’s met
zich mee.
Ik heb wel
eens van iemand het advies gehad Bram in een rolstoel te zetten. Voor zijn
veiligheid.
Het is een
goedbedoeld, maar totaal onbruikbaar advies. Om een heleboel redenen. Redenen
die ik heel goed kan uitleggen. Maar vandaag toch ietsje minder….
Ik hoop zo
dat Jan weer helemaal opknapt. Dat ik hem nog heel vaak mag zien praten met Bram. Zijn
lieve blije gezicht mag zien. Dat hij dit zonder kleerscheuren achter zich mag
laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten