Kikker is verliefd

Als ik van een vergadering thuiskom, staat Bram in de gang. Samen met onze lieve pgb-hulp Maartje. Als hij mij ziet, zegt hij vlug: ‘Er is iets gebeurd. Op school. Maar ik zeg niet wat.’ Meteen draait hij zich om, rent weg en slaat zijn kamerdeur hard dicht.

Boven mijn hoofd tekent zich een levensgroot vraagteken af. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Ruzie gehad met iemand? Weggelopen? Aanval?

Maartje zit mijn verwarde gezicht en vertelt dat het iets fijns is, om er dan achter haar hand aan te voegen: ‘Bram heeft een vriendinnetje, maar ik mag het je niet vertellen.’

Dat is groot nieuws. Mijn zoon van bijna 17 jaar heeft een vriendinnetje…. Leuk! Verwarrend!

Bram ontwijkt mij en wil me niets vertellen. Maar een vol uur later staat hij opeens toch voor me, in zijn hand een velletje papier. Daarop een tekst die Maartje van Bram moest opschrijven. 


‘Kom maar eens mee’, zegt hij. Bram loopt voor me uit de trap op, boven gaat hij op het logeerbed zitten, ik moet naast hem komen zitten.

‘Lees maar voor’, zegt hij met trillende stem.

Ik lees de brief hardop voor. Er staat:

‘Saskia heeft het uitgemaakt. Ik moest heel lang zoeken. Ik ben nog steeds Saskia’s vriendje. Eindelijk heb ik een meisje uit mijn klas gevonden. Die wil mijn nieuwe vriendinnetje zijn. Ze heet Marleen.’

Bram vertelde een tijd geleden telkens over Saskia. Hij vond haar leuk. Ik vroeg Bram of hij mij ook leuk vond, maar nee, hij vond mij lief. Zijn zusjes, oma, de oppassen: wij zijn allemaal lief, alleen Saskia was leuk.

Toen Saskia haar been brak, was hij heel verdrietig. Een hele tijd lang was Saskia iets wat erg op een vriendinnetje lijkt. Maar op een dag kwam Bram thuis en zei terloops dat Saskia nu een ander vriendje had. En dat hij daarom op het schoolplein alle meisjes had gevraagd om zijn vriendinnetje te worden, maar dat niemand dat wilde. Ik werd daar een beetje treurig van.

Nu ben ik echt geraakt, nu is het wel gelukt. En zijn gevoelens zijn heel erg echt, hij is erg zenuwachtig, krijgt geen hap door zijn keel. Maar als pappa het ook weet, gaat het weer beter.

Dit is het moment om Bram het boek te geven dat ik eigenlijk voor zijn verjaardag had gekocht. Het heet ‘kikker is verliefd’. Bram is er heel erg blij mee, ik krijg een dikke kus.

Voor het slapen gaan lezen Bram en ik in het nieuwe boek. Het verhaal begint er mee dat kikker zich heel raar voelt, hij is blij en verdrietig tegelijk, zijn hart klopt heel snel en hij kan niets eten.

Bram en ik bespreken hoe dat bij hem zit. Bram voelt zich ook raar, zijn hart klopt ook snel. En hij kan ook niet eten. Alleen is hij niet ‘blij en verdrietig’, maar juist ‘blij en gelukkig’.

Kikker is verliefd, Max Velthuis.

Kikker is verliefd op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=NDpr8M6kU6s

Living on the edge

Vorige week schreef ik over Jan, die zo lief en zorgzaam was voor Bram.

Vandaag krijg ik een heel akelig bericht van de juf. Jan is zaterdag van de trap gevallen. Hij had waarschijnlijk een aanval, hij was die dag al drie keer gemeen gevallen.

Jan lag onder aan de trap, hij bewoog niet. Gelukkig heeft Jan zijn nek niet gebroken. Maar het gaat niet goed met hem, hij heeft bloedinkjes in zijn hersenen en praat en eet niet. Hij ligt in het ziekenhuis.

Ik lees de mail, en voel me misselijk worden.

Epilepsie is zo’n nare aandoening, het is een ongelooflijk verraderlijke metgezel. En bij kinderen zoals Jan en Bram die kunnen lopen, brengt het dit soort risico’s met zich mee.

Ik heb wel eens van iemand het advies gehad Bram in een rolstoel te zetten. Voor zijn veiligheid.

Het is een goedbedoeld, maar totaal onbruikbaar advies. Om een heleboel redenen. Redenen die ik heel goed kan uitleggen. Maar vandaag toch ietsje minder….

Ik hoop zo dat Jan weer helemaal opknapt. Dat ik hem nog heel vaak mag zien praten met Bram. Zijn lieve blije gezicht mag zien. Dat hij dit zonder kleerscheuren achter zich mag laten.

Paasbrunch

In gedachten noem ik het altijd ‘Bram-dagen’, de dagen waarin er ‘iets’ met of voor Bram moet gebeuren. De laatste weken zijn er veel Bram-dagen.

Zo is er dinsdag bezoek van de ergotherapeute en iemand van Atlas omdat meneer nu echt te groot is geworden voor zijn aangepaste stoel.

Omdat dit bezoekje bij ons thuis is, en alleen kan om één uur ’s middags, is Bram een middagje thuis. De zon schijnt en Bram zit uitstekend in zijn vel. Een perfecte gelegenheid om heerlijk in de tuin te spelen.

Bram zit naast zijn boomhut, hij heeft de raampjes gezellig open gezet. Hij heeft het gereedschap uit de hut gehaald en alle planken te voorschijn gehaald. Hij is bezig met een bouwsel, dat naar zijn zeggen beurtelings een vlot, een poppenkast en een boomhut moet worden. Hij timmert, boort twee accu’s leeg van zijn boormachientje. Hij pakt (illegaal) de zaag van pappa en zaagt een stukje hout dat hij heeft vastgeklemd in de bankschroef in de werkbank die hij ook nog op zijn verwendag heeft gekregen.

Bram is niet te stoppen. Het is al tegen zes uur als hij moe en vies binnenkomt. Hij heeft zelf alle gereedschap netjes in de boomhut opgeborgen.

Ik geniet zo van deze middag!

Wat zou het leven toch simpel zijn als Bram geen aanvallen meer had. Met de rest van de handicaps zou ik best kunnen leven.

Het dagdromen duurt niet lang. Bram heeft aan tafel al een gemene valaanval, gelukkig knalt hij dankzij zijn hesje niet op tafel. Hij knapt voor onze ogen af.

Om 2 uur in de nacht heeft hij een grote aanval, gevolgd door een urenlange reeks schokken. Hij ligt bij ons in bed, we doen geen oog dicht. Als de wekker gaat, verklaart Bart dat hij een dag niet naar zijn werk gaat, dat het zo niet gaat. Dit soort nachten hebben we vaker, maar nu is het gewoon een keer te veel. Gelukkig kan hij veel werk vanaf huis doen, iets wat overigens vandaag niet zal lukken, vanwege de problemen met Vodafone.

Bram ziet meteen de voordelen: nu kan pappa mee naar de paasbrunch op school! ‘Kun jij tegen winnen en verliezen, pap?’, vraagt Bram. Wij begrijpen van Bram dat er bingo gespeeld zal worden.

En zo gaan wij, Bart, Bram en ik, om 11 uur naar school. Als we aankomen rijden, zien we de kinderen spelen op het schoolplein. De juffen willen op Bram aflopen, maar dan krijgt Paul een aanval, gelukkig is het snel over.

Bram loopt het plein op, ik zie hem geleund staan tegen een paal. Hij praat met Jan, een klasgenoot met ook een helm op. Ik wil wel eens horen wat de heren elkaar te vertellen hebben, dus ik ga op gehoorsafstand staan.

Jan: ‘Bram, wij hebben de klas versierd! Er zijn twee grote tafels met onze werkstukken erop!’

Dan heeft Bram een aanval, zijn hoofd valt voorover, er loopt wat kwijl uit zijn mond. Jan kijkt naar Bram en wacht. Dan streelt hij Bram heel zachtjes in zijn nek, terwijl hij Bram roept. Hij tilt Bram zijn kin op. Het is zo’n liefdevol moment, zo geweldig om te zien dat Jan zo zorgzaam is voor Bram. Als Bram weer bij is, vervolgt Jan zijn enthousiaste verhaal.

Dan mogen we naar binnen. De klas ziet er geweldig uit! Twee lange tafels zijn er voor ons gedekt. Iedereen heeft iets te eten of te drinken mee genomen. De tafels zijn versierd met zelfgemaakte paasstukken, er is echt veel werk verricht.

Als het eten op, is gaan we paasbingo doen. Juf legt alles nog een keertje uit. Iedereen krijgt een stripje met 5 paasplaatjes erop. Als de juf jouw plaatje ophoudt, mag je het plaatje afdekkken met een houten eitje. Het spel is heel spannend voor de kinderen. Wie bingo heeft mag namelijk een prijsje uitzoeken. En dan kan het gebeuren dat iemand anders eerder een prijs heeft dan jij. Je kunt dus ‘winnen’ maar ook ‘verliezen’. Hoe je daarmee moet omgaan is uitgebreid geoefend in de klas.

Het gaat heel erg goed, en iedereen wint uiteindelijk een prijs. Er valt geen enkele wanklank. Dat lijkt simpel, maar de juffen hebben hier heel hard aan gewerkt. En de kinderen hebben heel erg hun best gedaan.

Hoe ze hun best hebben gedaan, blijkt als ik Tim tegen de juf hoor zeggen: ‘dank je wel, juf, dat jij me hebt geholpen weer rustig te worden.’ Dan blijkt dat Tim heel erg graag het fotolijstje had willen hebben, dat Bram uiteindelijk heeft gekregen. Hij heeft dat rustig laten gebeuren, Tim kan dus tegen ‘verliezen’.

Juffen en kinderen uit Bram’s klas: jullie zijn allemaal echte kanjers!






Hero, Mariah Carey: http://www.youtube.com/watch?v=0IA3ZvCkRkQ&ob=av2n