In zijn kracht zetten

Donderdag hoorde ik het weer. Dit keer uit de mond van minister van Bijsterveldt. Haar ambitie is om ‘leraren in hun kracht te zetten’.  

Eerder deze week had ik over precies dezelfde uitdrukking een discussie met een aantal beleidsmakers. Mensen overigens die het oprecht goed voor hebben met de mensheid, het heel graag goed willen doen. Maar volgens mij niet goed weten hoe. Dit keer ging het om de grote wijzigingen in de sociale wetgeving in ons land.

‘Ja’, was hun repliek: ‘hoe moet je het dan noemen?’

Dat weet ik ook niet. Maar het lijkt me belangrijk om te beginnen met deze vraag: wat wordt er eigenlijk bedoeld met die uitdrukking? Euh….empoweren? En hoe vertaal je dat dan?

In deze tijd van bezuinigingen wordt net gedaan alsof mensen door de overheid jarenlang zijn gepamperd, alsof mensen helemaal niets meer zelf hoeven te doen, als ze een probleem hebben. De overheid als de bekende ‘geluksmachine’. Nog zo’n rare uitdrukking, trouwens.

Ik kan niet nalaten elke keer te vertellen hoe verschrikkelijk ik die uitdrukking vind. En de vraag die dan opkomt is: waarom word ik kwaad als iemand over ‘in je kracht zetten’ begint?

Dat is omdat in die uitdrukking verscholen zit dat de ene persoon de macht zou hebben de problemen van de ander op te lossen. Simpel door iemand op het juiste spoor te zetten. Dat vind ik aanmatigend, vooral omdat men lang niet altijd weet tegen welke problemen iemand aanloopt.

Uit onderzoek op een afdeling spoedeisende hulp is gebleken dat de ‘opgave’  waar mensen die zich daar melden, mee worstelen, veel groter is dan louter het medische probleem. Die jonge moeder bijvoorbeeld, met haar gebroken been. Zij heeft niet alleen pijn, maar maakt zich ondertussen zorgen over haar kinderen die ze eigenlijk van school moet halen, over haar werk waar ze net na haar ouderschapsverlof weer aan de slag was gegaan, over de verbouwing die thuis gaande is en of haar man haar straks wel kan ophalen.

Dit is een kleine opgave vergeleken bij die van veel andere mensen. Bijvoorbeeld de opgave als blijkt dat een van je kinderen een zorgintensief kind is.

Daar zit bij mij een behoorlijk stuk frustratie. Toen bleek dat Bram Lennox-Gastautsyndroom had, is hij uitstekend medisch begeleid. Maar voor álle andere zaken waar wij tegen aan liepen was geen begeleiding. Er werd door niemand naar gevraagd, niemand wees ons de weg naar de hulp die er wel degelijk is. Dan gaat het bijvoorbeeld om zaken als opvoeding, moeilijk-verstaanbaar gedrag, de combinatie zorg-werk, het omgaan met een kind dat zich niet ontwikkelt, en de werkelijk ongelooflijk grote berg bureaucratie.

Alles maar dan ook alles wat niet te maken had met de medische aspecten hebben wijzelf uitgezocht en geregeld.

Wat ik al die jaren zo heb gemist is een stukje pro-activiteit en mededogen in de bejegening vanuit de overheid. Maar wat tref je als je als ouders een beroep doet op de regelingen als AWBZ en wmo? Juist: argwaan. Argwaan, want men gaat er van uit dat je er op uit bent jezelf te bevoordelen.

Telkens weer opnieuw indicatie-procedures doorlopen, soms een aantal keren binnen een jaar, voor hetzelfde kind maar voor een andere regeling. Bij aanvragen niet alleen ons eigen verhaal, de brief van de neuroloog, het verslag van onze eigen ergotherapeut en de observaties van de beambte zelf. Naast natuurlijk het dossier dat niet zelden al door dezelfde organisatie over je kind is opgebouwd. Nee: er moet vaak ook nog een ‘onafhankelijk' (en vast duur) onderzoek door een ergotherapeutisch bedrijf gedaan worden.

Je zou misschien denken dat al die professionals jou als ouder zien als de expert op het gebied van je kind. Maar dat is een misverstand: jij bent als vader of moeder per definitie onkundig. Ik heb me hier in het begin tegen verzet, maar dat heb ik opgegeven. Vandaar dat ik zelf alles voorbereid maar de aanvragen laat doen door een of andere ‘official’. Die kopieert dan op zijn/haar briefpapier wat ik heb aangeleverd, en voegt daarbij dan de ‘bewijsstukken’  die ik heb verzameld. En dan komt het vaak wel in orde. Iets waar ik dan cynisch om lach.

Ik heb niet de indruk dat de maatschappij weet hoeveel extra en onnodige stress dit oplevert voor ouders van Anderskinderen. En hoeveel tijd en energie ons dit kost. Tijd die wij allemaal graag zouden willen besteden aan zorgen voor onze kinderen, aan ons werk en aan ons sociale leven.

Er is een bijzonder groot gebrek aan kennis en inlevingsvermogen bij de overheid, bij beleidsmakers en bij uitvoerenden als het gaat om gezinnen met dergelijke problematiek. Of men doet wel degelijk zijn best, maar loopt tegen de starheid van de regels aan, en durft geen maatwerk te leveren. Want stel je voor dat dat een precedent-werking heeft! Nee, dat kunnen we niet hebben!

Vraag eens op een rustig moment naar wat voorbeelden: pakken we er een flesje wijn bij, en gaan we er eens voor zitten.

Wij, de ouders van Bram, hebben in de afgelopen jaren knetterhard gewerkt om de zaken op orde te krijgen en te houden. Het is ons telkens gelukt, en ik ben oprecht dankbaar dat wij van onze maatschappij de benodigde voorzieningen hebben kunnen krijgen, maar had de weg er naar toe niet wat plezieriger gekund?

Wij hebben ons leven opnieuw vorm gegeven, op eigen kracht. Ik weet dat dit ook is wat alle ouders van zorgintensieve kinderen willen en ook zullen doen. Vaak lukt dat niet meteen, maar vrijwel altijd wél na verloop van tijd.

En het is bijzonder jammer dat zij daarbij tegenwerking ervaren van de overheid.

Diezelfde overheid die mensen vanaf nu ‘in hun kracht’ komt zetten.

Schiet toch op, zeg!

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/archief/article/detail/2925527/2011/09/23/Wat-bedoelt-Rutte-toch-met-mensen-in-hun-kracht-zetten-.dhtml